Tranen aan de keukentafel

Vrouwen in oorlog

10 augustus 2022 | Leestijd 2 min

· ·

Het eerste telefoongesprek is hard werken. Ik weet dat ze een bijzonder, maar vooral ook traumatisch verhaal te vertellen heeft. Logisch dat ze dat niet zomaar aan een willekeurige redacteur van televisie wil vertellen. Ze is terughoudend en laat niet het achterste van haar tong zien. Het is moeilijk voor haar om haar verhaal te delen, want zegt ze: “Nederlandse vrouwen begrijpen dit echt niet.” Maar vooruit… Ik mag bij haar thuis langskomen. Al biddend en peinzend rijd ik naar het noorden van ons land.

Angst en onveiligheid

Ik zit bij haar in de keuken. Over de tafel ligt een kleed met een Afrikaanse print. Dit verraadt haar roots. Alhoewel deze prachtige en krachtige vrouw alweer negen jaar in Nederland woont en ze haar leven hier opbouwt, ligt haar jeugd in Congo. Daar groeide ze op met angst en onveiligheid. Mensen van haar stam, en zeker meisjes, waren en zijn hun leven niet veilig. Nooit loop je als meisje alleen naar de bron om water te putten. Veel te gevaarlijk. De vraag is niet óf je verkracht wordt, maar wanneer.

Powerhouse

Twee vrouwen aan de keukentafel. Ze deelt haar traumatische verhaal met mij. Ik zie dat ze haar verhaal afstandelijk probeert te vertellen, zodat ze de pijn niet opnieuw voelt. Bij mij lopen de tranen over mijn wangen. Ik voel de afschuw over dit onrecht in mijn buik. Maar als ze vertelt over hoe ze, na therapie en gebed, weer in staat is om haar leven te leven en een toekomst op te bouwen voor haar en haar zoon, dan voel ik trots, blijdschap en inspiratie. Wat een ‘powerhouse’ is deze vrouw.

Luxe

Op de terugweg zit ik weer peinzend in de auto. Ik voel me bevoorrecht dat ze haar verhaal met mij wilde delen. Ik denk terug aan wat ze zei, dat Nederlandse vrouwen dit niet begrijpen. En ze heeft gelijk. Ten diepste kan ik er niet bij. De angst en onveiligheid die zij al kent van klein meisje af aan. Het trauma waar zij mee te dealen heeft. Ik begrijp het niet. Wat een luxe is dat…