Giti Bán: 'Ik vertrouw erop dat Kinga bij God beter af is'

Scheepje naar de horizon

Giti wijst op de opvallende ketting die ze draagt. De hanger bestaat uit een oud, Delfts blauw tegeltje. Op het tegeltje staat een kruis en een figuur die, gebogen onder een rugzak, een klein scheepje nakijkt. Ze kreeg het onlangs van een vriendin. “Ik ben helemaal geen sieradendrager,” zegt ze, “maar dit plaatje raakte me zo! Toen Kinga overleed, kreeg ik een kaartje met een tekst van Henri Nouwen. Daarop stond dat afscheid nemen van iemand is als een scheepje dat over de horizon verdwijnt – maar je weet dat God aan de andere kant wacht. Dat bracht een lach op mijn gezicht, want het zegt precies wat het is: God was er altijd al. Ik mocht de zorg voor Kinga even van Hem overnemen, maar nu is ze weer bij Hem. Ach, nu ga ik toch weer huilen. Hoewel ik afscheid moest nemen van Kinga, vertrouw ik erop dat ze bij God beter af is.”

Ik vind geloven soms zwaar werk

Maar, corrigeert ze zichzelf direct, dat neemt het gemis niet weg. Dat draagt ze iedere dag bij zich. “Het verdriet laat me nooit los. Ook in onze beperkte wereld is het niet natuurlijk om een kind kwijt te raken. Dat is de onnatuurlijke volgorde, dat wens ik niemand toe. Het is een gat in mijn hart dat ik dagelijks ervaar en dat me soms aanvliegt. Pas bijvoorbeeld, toen onze kleindochter op de bank zat. Zij lijkt enorm op Kinga toen die klein was en ik sprak haar per ongeluk aan met Kinga. Het voelde alsof de tijd had stilgestaan, ik was even in het verleden. Toen zag ik de frons van mijn kleindochter.”

Proberen te lachen

Wat haar helpt, zijn de liederen die haar dochter zong. “Tot op het laatst. Soms was ze verward door de morfine, maar als ze zong en het over God ging, was ze honderd procent helder.” Samen met Matthijn Buwalda schreef Kinga het nummer ‘Vandaag’. Daarin zingt ze: “En niets is moeilijker dan laten gaan. De toekomst, het verleden. Maar je bent al hier, je kunt het aan. Gedragen door de Ene.” Giti: “Kinga was zelf sterk bezig met het loslaten, met afscheid nemen. Ze was zo vol vertrouwen en droeg alles met een lach, in ieder geval bij ons. Achteraf hoorde ik dat ze ook echt verdrietig is geweest en heeft geworsteld. Dat was goed om te horen, want alleen maar blij zijn is niet natuurlijk. Maar bij ons was ze dat zeker! Tijdens haar ziekte heb ik haar niet meer dan drie à vier keer huilend meegemaakt. Het laatste kaartje dat ze aan me schreef, was een oproep: ‘Mam, wil je proberen te lachen en blij te zijn en iedere dag even te zeggen: Heer, dank U wel voor deze dag. Want dat doe ik ook.’ Dat vind ik een verschrikkelijk zware opdracht, want er is veel verdriet. Maar ik probeer het toch: iedere dag God te danken.”

Handjes vouwen

Ze speelt even met haar kettinkje. “Dat rugzakje op het tegeltje staat voor mij symbool voor het vast willen houden van dingen. Dat hoeft niet, de rugzak mag je achterlaten bij het kruis. Maar – dat klinkt misschien gek – ik vind geloven soms zwaar werk. Het is niet makkelijk om dingen écht los te laten bij God. Ik heb zeker geen halleluja-leven, al streef ik ernaar.”

Even is ze stil. Dan zegt ze: “Kinga loslaten, dat moest ik. Ik had geen keus. Wat ik veel lastiger vind, is het loslaten van mijn andere dochters, al zijn die volwassen. Ik ben best een bemoeial. Maar ik probeer ook daarin te vertrouwen dat het goed komt. Soms lukt dat me. En anders corrigeert mijn man me gelukkig. Die zegt: ‘Giti, dit is niet jouw probleem. Het enige wat je kunt doen, is je handjes vouwen.’ Dat doe ik dan maar.”