Hilde is ongewenst kinderloos: ‘Iemand zei: ‘Dan neem je toch een hond?’’

“We hopen al ruim vijf jaar op een kindje, maar tot nu toe is een zwangerschap uitgebleven”, vertelt Hilde Dral-Hagenouw (29). “Achteraf gezien waren we behoorlijk naïef; ik dacht dat ik hooguit drie maanden nadat ik was gestopt met de pil al zwanger zou zijn. Toen ik na een jaar nog steeds niet zwanger was, begon ik me af te vragen of er niet iets aan de hand was. We werden voor onderzoek doorverwezen naar de gynaecoloog, maar tot op de dag van vandaag is niet duidelijk geworden waarom een zwangerschap uitblijft. Er is lichamelijk gezien niks mis met mijn man of mij, dus in principe staat niets een zwangerschap in de weg.”

Om de kans op een zwangerschap te vergroten, ondergaat Hilde vruchtbaarheidsbehandelingen. “De hormonen gierden door mijn lijf. Ik hield mijn lichaam nauwlettend in de gaten en dacht overal de eerste symptomen van een prille zwangerschap in te herkennen. Een steek in mijn buik zag ik al aan voor innestelingskramp. Wanneer ik vervolgens toch weer ongesteld werd, was ik zó teleurgesteld. Op een gegeven moment trok ik die hormonen niet langer.” Om er mentaal niet aan onderdoor te gaan, besluit Hilde met de behandelingen te stoppen.

Focus verleggen

Hilde vindt het in het begin lastig dat er geen duidelijk oorzaak werd gevonden voor het uitblijven van een zwangerschap. “Als je weet wat er aan de hand is, kun je misschien nog iets doen om de kans te vergroten. Als ik bijvoorbeeld een speciaal dieet moest volgen of een operatie moest ondergaan om de kans op een zwangerschap te vergroten, zou ik dat zo hebben gedaan. Ik kon nu niets anders dan het loslaten. Achteraf gezien is dat maar goed ook; ik zou mezelf zijn verloren in het ‘werken’ voor een zwangerschap.”

Ik zou mezelf zijn verloren in het ‘werken’ voor een zwangerschap

Om met haar ongewenste kinderloosheid om te kunnen gaan, heeft Hilde hulp gezocht bij een coach. “Ik heb dankzij haar geleerd mijn focus te verleggen en niet doorlopend bezig te zijn met mijn onvervulde wens. Het loslaten gaat op en neer; de ene keer lukt het mij beter dan de andere keer. Zwangerschapsaankondigingen blijven lastig. Het is elke keer weer een reminder dat het leven van anderen doorgaat, maar dat míjn leven op dat gebied blijft stilstaan. Het gemis blijft, maar gelukkig heb ik een lieve man en meelevende familie die mij hierbij ondersteunt.”

Vruchtbaarheidsreis

Deze ‘vruchtbaarheidsreis’, zoals Hilde het zelf noemt, zorgde ervoor dat zij de confrontatie met haar geloof in God moest aangaan. “Ik stelde mezelf vragen als: Wie is God voor mij? Wat kon ik nog geloven en hoe moest ik omgaan met Gods beloften voor mijn leven? Het zijn jaren geweest met flinke pieken en dalen op geestelijk gebied, waarbij ik vaak wegliep van God. Ik vond het lastig om mijn emoties met Hem te delen, omdat ik dacht dat ik alleen maar positief moest zijn en vol geloof, terwijl ik stiekem boos en verdrietig was.”

Inmiddels ervaart Hilde dat zij alles met God mag delen en dat Hij er juist is op momenten dat troost het hardste nodig is. “Ik heb Hem heel dicht naast mij ervaren op momenten dat ik het diepste zat. Ik geloof vanuit ervaring dat God erbij is, mij troost en tegelijkertijd een prachtig plan met ons voor ogen heeft. Ik geloof dat Hij weet wat Hij doet en zal mij nooit achterlaten met lege handen. Of mijn nageslacht nu geestelijk of fysiek zal zijn, als ik mij overgeef aan Hem dan zal Hij mij vrucht laten dragen. Mijn geloofsleven is dieper geworden, meer bewuster van Gods liefde en beter in staat om mijn alles met Hem te delen.”

Eenzaamheid en teleurstelling

Terugdenkend aan de periode dat zij maandelijks te maken kreeg met teleurstellingen besluit zij andere vrouwen met een onvervulde kinderwens te helpen. “Het is niet iets wat je makkelijk met anderen deelt. Wanneer ik het wél deelde, merkte ik dat mensen vaak niet goed wisten hoe ze hierop moesten reageren, omdat ze bang waren iets verkeerds te zeggen. Ook waren er mensen die ter bemoediging met voorbeelden kwamen van stellen die bijvoorbeeld op vakantie waren geweest en opeens wél zwanger waren geraakt. Ik kon daar niks mee en voelde me erg eenzaam.”

Kaarten voor een onvervulde kinderwens

Dat brengt Hilde op het idee op papier te zetten wat ze het liefst wél had willen horen. “Ik besloot kaarten te ontwerpen met bemoedigende teksten voor vrouwen met een onvervulde kinderwens. Teksten die ik zelf hard nodig had toen ik midden in het fertiliteittraject zat. De eenzaamheid was vreselijk. Zo’n kaartje kan dan een echte opsteker zijn en moed geven om weer door te gaan.”

De eenzaamheid was vreselijk

Ze beseft dat het lastig blijft om in te schatten of een stel het fijn vindt om wat steun te krijgen, of dat zij hun kinderwens bewust uitstellen. “Het is natuurlijk niet de bedoeling dat er naar elke kinderloze vrouw kaarten worden gestuurd”, waarschuwt Hilde. “Het is helpend als stellen die te maken hebben met ongewenste kinderloosheid meer over hun ‘reis’ zouden durven delen met hun omgeving en op deze manier het taboe doorbreken.”

Positieve reacties

In de eerste instantie vindt Hilde het erg spannend om haar kaarten met anderen te delen. “Ík kon de woorden wel fijn vinden, maar zouden andere vrouwen hier hetzelfde over denken? Misschien waren de teksten die ik had bedacht wel helemaal niet op hen van toepassing.” Gelukkig was haar angst onterecht en werden de kaarten zeer positief ontvangen. “De mensen die ik sprak zeiden: ‘wow, ik zou willen dat ík zo’n kaartje kreeg!’ Dat was enorm fijn om te horen. Wat alleen jammer is, is dat de vrouwen die deze kaartjes mooi en toepasselijk vinden, nu net de vrouwen zijn die deze kaartjes zouden moeten krijgen. Het is lastig de mensen te bereiken die om hen heen staan en die zo’n kaartje zouden kunnen sturen.”

Ongevraagd advies

Hilde weet dat er vaak ongevraagde adviezen worden gegeven aan stellen met een onvervulde kinderwens. “Opmerkingen als ‘dan neem je toch een hond?’ of ‘laat het los’, hebben we denk allemaal wel een keer te horen gekregen. Ik heb deze opmerkingen op een kaart gezet als een optelsom en onder de streep de vraag ‘hoe gaat het met je?’ gezet. Dát is waar we werkelijk behoefte aan hebben: een meelevende vraag, die het gesprek op gang brengt en niet al die ongevraagde adviezen.”

Dan neem je toch een hond?

Ze heeft inmiddels geleerd hier niet meer zo zwaar aan te tillen en met humor zo’n advies te pareren. “Als ik weer eens zo’n advies krijg zeg ik vaak: ‘oh joh, nu je het zegt, dát is de oplossing! Dit had ik 5 jaar eerder moeten weten!’ Als er dan een gesprek ontstaat, leg ik uit dat dit soort opmerkingen totaal niet helpend zijn. Ik weet dat het goed wordt bedoeld, maar als we advies nodig hebben gaan we wel naar een specialist. Een kaartje neemt het verdriet niet weg, maar zorgt er wél voor dat een vrouw zich gezien weet in haar worsteling."

Bekijk de kaarten op de website van De verdwaalde Ooievaar via www.deverdwaaldeooievaar.com