'God gaf ons een gezin met adoptie- en pleegkinderen'

“Na ons trouwen werd al snel duidelijk dat de kans om op een natuurlijke manier zwanger te worden, heel klein was. De gynaecoloog adviseerde ons om een ICSI-behandeling te ondergaan. Na veel nadenken en bidden besloten wij deze weg in te slaan. We vertrouwden erop dat God het zou zegenen als dit Zijn plan met ons leven was.  

Tijdens de eerste punctie, waarbij er eicellen weggenomen zouden worden voor ICSI-behandeling, had ik hoogstwaarschijnlijk een allergische reactie op de verdoving, want ik kreeg een anafylactische shock. Het was bijzonder traumatiserend om de paniek van de artsen te merken, te voelen dat je wegzakt en achteraf te beseffen dat het weleens verkeerd had kunnen aflopen.”

Biddend of God ons besluit wilde zegenen

Toen we vervolgens hoorden dat de ICSI-poging op niets was uitgelopen, hadden we al snel het gevoel dat we moesten stoppen met de behandelingen. Dit was niet de weg die God voor ons in gedachten had.

Net toen we de knoop hadden doorgehakt, niet wisten wat Gods plan was nu de deur van een biologisch kindje definitief was dichtgeslagen, lazen we het boekje liefs uit Bogota van Kees en Marlies van der Staaij. Na het lezen van dit boekje voelden wij allebei een heel sterk verlangen om een kindje te adopteren. We besloten de adoptieprocedure in gang te zetten, wederom biddend of God dit besluit wilde zegenen.”

Een geschenk van God

 “Vier jaar nadat wij ons hadden aangemeld voor adoptie waren alle papieren eindelijk in orde en kon het wachten op hét telefoontje beginnen. Tot onze verwondering kwam dat telefoontje al na twee weken. Ons eerste adoptiekind was geboren en omdat zijn ouders niet voor hem konden zorgen, mochten wij zijn adoptieouders worden. We gaven hem de naam Nathan, wat ‘geschenk van God’ betekent, in het besef dat God hem op een bijzondere manier op ons pad heeft gebracht. Na de ontmoeting met zijn biologische moeder voelden we hoe hartverscheurend het voor zijn ouders moest zijn om hem af te staan. We sturen elk jaar een brief en foto`s naar het kindertehuis, zodat zijn ouders de ontwikkeling van hun zoon kunnen volgen.” 

Een liefdevol thuis

Een jaar na de komst van Nathan meldden wij ons aan voor een tweede adoptiekindje. Zo’n twee jaar later kregen wij een telefoontje dat we opnieuw adoptieouders mochten worden. Dit keer van Lucas, een jongetje van twee maanden. 

Het is bijzonder dat kinderen in moeilijke omstandigheden door adoptie een liefdevol thuis mogen krijgen, maar de breuk tussen een kind en zijn biologische ouders blijft een pijnlijke ervaring. Ondanks dit verdriet zijn wij dankbaar dat God onze zoons op ons pad plaatste en dat we van ze mogen houden en ze mogen vertellen over Gods liefde. We proberen hen, samen met professionals, zo goed mogelijk te begeleiden bij de verwerking van de impact van de adoptie op hun ontwikkeling.” 

Het grote tekort aan pleegouders raakte me

“Een aantal jaar nadat Lucas in ons gezin was gekomen, hadden we het verlangen om nóg een kindje een liefdevol thuis te bieden. Omdat het ons raakte dat er in Nederland een groot tekort is aan pleegouders, meldden wij ons aan bij pleegzorg.

Vrij snel kwam er een baby van drie maanden bij ons wonen. Dit meisje werd op ons pad gebracht via andere pleegouders, die wij tijdens een eerdere vakantie hadden ontmoet. God bestuurt alles zo wonderlijk, want wie had kunnen bedenken dat een ontmoeting op een camping in Frankrijk, zou uitlopen op de plaatsing van onze pleegdochter?”

Ik heb geen kind voor mezelf

“Ik vind het lastig als mensen tegen mij zeggen: ‘adoptiekinderen heb je tenminste voor jezelf.’ Ik heb geen kind voor mezelf, wij beseffen heel goed dat onze kinderen biologische ouders hebben, die vaak met pijn door het leven gaan. We proberen deze pijn iets te verlichten door ze zoveel mogelijk bij het leven van hun kinderen te betrekken, hetzij op afstand of, in het geval van de pleegkinderen, dichtbij. 

We krijgen regelmatig te horen: ‘knap dat jullie dit doen’ of ‘wat bijzonder.’ Maar wij doen dit niet om bijzonder te zijn. We doen dit ook niet ‘zomaar.’ We hebben elke dag opnieuw kracht van God nodig om dit te kunnen doen. God vraagt ons om dienstbaar te zijn en Zijn liefde door te geven aan anderen. Voor ons is dat door middel van adoptie- en pleegzorg. Door de manier waarop God ons leven heeft geleid en door de aanwijzingen die wij regelmatig via Zijn Woord hebben ontvangen, weten we ons geroepen om dit te doen.” 

Een mooi plaatje van de buitenkant

Hoe mooi het plaatje er aan de buitenkant misschien ook uitziet, adoptie- én pleegzorg heeft een pijnlijke kant voor kinderen. Vaak is er sprake van hechtingsproblematiek en blijven er vragen onbeantwoord. Het is niet altijd makkelijk om adoptie- en pleegouders te zijn, maar we voelen zo`n intense liefde en dankbaarheid voor de kinderen die God ons heeft toevertrouwd. We hoorden eens iemand zeggen: ‘ik zou adoptie aan niemand willen aanraden, maar ook aan niemand willen afraden.’ Na tien jaar zijn wij deze opmerking beter gaan begrijpen.

Onderling zijn de kinderen gek op elkaar. In ons huis hangt een plaat waarop staat: ‘love makes a family.’ Dat ervaren we echt zo! Bloedbanden zijn niet noodzakelijk om een gezin te vormen en elkaar lief te hebben. We ervaren het als een rijke zegen dat wij de liefde van onze Hemelse Vader door mogen geven in ons gezin.”

Hij vormde ons gezin met adoptie- en pleegkinderen

“Ons hart staat ervoor open om in de toekomst nog meer kinderen een thuis te bieden. We zijn vorig jaar verhuisd naar een huis met voldoende ruimte om een gezinshuis te realiseren. Ons huis hebben we gezinshuis ‘De Regenboog’ genoemd. Deze naam past bij ons, want wij hebben in ons huis een regenboog aan kinderen met verschillende kleuren en nationaliteiten. Daarnaast mogen wij weten dat de liefde en trouw van God boven ons leven en boven ons gezinshuis staat. God heeft ons gezin op een heel andere manier gevormd dan wij ooit hadden kunnen bedenken. Hij gaf ons een huis met adoptie- en pleegkinderen, waar wij voor mogen zorgen en van mogen houden.”

Lees ook: Reina heeft voor adoptie gekozen.