'Ik was geobsedeerd door de dood'

Bas wordt steeds ongelukkiger. “Vaak voelde ik me eenzaam,” vertelt Bas (25). "Op de basisschool ging het in een creatieve les over spandoeken en wat je daarop kunt zetten. ‘Bas Folmer moet dood’, schreef ik. Kennelijk moest dat eruit.”

Depressief

Hoewel zijn ouders beiden een medische beroep hebben, merken ze niet dat hun zoon op jonge leeftijd al aan depressies lijdt en vaak aan de dood denkt. “Het klinkt misschien raar,” zegt zijn vader, “maar het is niet eens in mij opgekomen dat een kind op die leeftijd al zo depressief kan zijn.”

Geobsedeerd

Met het ouder worden van Bas worden ook zijn depressies erger. “Overal in de wereld zag ik lijden en pijn. Ik was helemaal geobsedeerd door de dood, mijn eigen dood, en de zinloosheid van het leven. Liep ik een kamer binnen, dan keek ik vooral naar de ramen. Daar zou ik door naar buiten kunnen springen. Heel rationeel dacht ik: misschien moet ik gewoon niet meer bestaan.”

Verslaafd

Bas vlucht in de computergames. “Ondertussen bleef ik depressief en raakte ik verslaafd aan videospelletjes. Tot ’s nachts half vier speelde ik door, terwijl ik om zes uur weer op moest. Ik was toen 17.” De gedachten over dood en zelfmoord worden steeds concreter. Via een internetsite die je verbindt met een willekeurige vreemdeling die ook online is, komt Bas in contact met David, een Amerikaan. “We vonden beiden een bepaald videospelletje leuk. Hij vertelde dat hij van Jezus hield. Ik dacht: daar help ik je wel van af.”

Dieptepunt

Op het dieptepunt van zijn leven besluit Bas een eind aan zijn leven te maken. Hij wil zich volspuiten met de insuline die zijn vader gebruikt vanwege suikerziekte. Maar als Bas heel stilletjes de trap afloopt op weg naar de koelkast vol insuline, gebeurt er iets bijzonders.