'Af en toe wat spijkers halen is hier een investering in je zelfvertrouwen'

Vanaf de rondweg gezien is de bouwmarkt een enorm gebouw. De parkeerplaats staat vol met klusbussen die door hun assen heen lijken te zakken vanwege de zware lading. Gewone personenauto’s zie ik nauwelijks. Aan de outfits van de bezoekers te zien, komen hier alleen maar professionals. Ongetwijfeld zitten ze midden in een klus en halen ze ontbrekende materialen.

Ik kwam in Nederland ook weleens bij de bouwmarkt en ik weet best het verschil tussen een spijker en een schroef, maar hier voel ik me toch ineens een echte kantoormiep. Ik stap toch maar uit en haal de buggy uit de achterbak. Verbaasde blikken. Bouwvakkers blijven even kijken wie het in haar hoofd haalt hier een baby mee naartoe te nemen.

Er zijn geen gewone winkelwagentjes, alleen van die platbodems waar je makkelijk een houtskeletwoning op kwijt kunt. Maar zo veel ga ik hier niet kopen. Eenmaal binnen heb ik toch geluk: er is een winkelmandje. Het pand blijkt een imposante hal van wel vijftien meter hoog vol met bouwmaterialen. Nee, hier geen verchroomde wc-borstels en gordijnen uit de VT Wonen-collectie. Geen kleurtjes, sanitair en tuinmeubels. Hier kom je voor betonboren, staal, plaatwerk, leidingen, hout en impregneer.

Ik ga eerst op zoek naar kit en sta even later voor een schap met wel vijftig soorten. Ik denk dat ik de juiste gevonden heb, maar check nog even op de verpakking of het ook voor marmer is. Inmiddels staan er vijf mannen om de buggy heen te knipogen naar Simon en te filosoferen dat hij later vast heel handig wordt als hij als baby al in een bouwmarkt komt. Ik vraag waar ik de spuitmond voor de kit kan krijgen en vijf mannen vertellen me: “Mi amor (liefste), die krijg je na betaling bij de kassa.”

Ik loop verder langs de cirkelzagen en het plaatmateriaal richting de schroeven. Simon zwaait terug naar de mannen die hem kushandjes toewerpen. We halen wat hollewandpluggen, waarbij de verkoper mij er meteen een cursus monteren bij geeft, want: “Señorita (meisje), je hebt echt de verkeerde gekozen.” Ondertussen staan zijn collega’s gekke bekken naar de gordis (dikkertje) te trekken.

Een plamuurmes, wat schuurpapier, een kilo schroeven en wat spijkers verder gaan we naar de kassa. Daar kom ik de eerste vrouw in deze winkel tegen. “Ah liefje, neem jij deze kassa maar”, zegt ze tegen me. Er is alleen een zelfscan, en nadat ik alles netjes heb afgerekend, wil ik graag het spuitmondje voor de kit. Ik vraag: “Mevrouw, mag ik wat vragen?” Ze is nog even bezig en antwoordt: “Even geduld, mooie dame.” Daarna krijg ik het spuitkopje en noemt ze me nog een keer schatje. Met een tas vol spullen en het idee dat ik de mooiste vrouw op aarde ben, zet ik het dikkertje in de auto. Af en toe wat spijkers halen, of je ze nou gaat gebruiken of niet, is hier een investering in je zelfvertrouwen.