'Als ik door Instagram scrol, krimpt mijn hart ineen'

Als mijn man vraagt of ik zin heb om een paar dagen op vakantie te gaan, komt dat onbehagelijke gevoel terug. Ik heb de mogelijkheid om op vakantie te gaan, terwijl mijn zusje en vader vastzitten in een land waar dagelijks meer dan 500 mensen doodgaan aan corona.

Als ik door mijn Instagram scrol en lees over droogte in Iran, tekort aan elektriciteit, medicijnen en basisbehoeften, krimpt mijn hart ineen. Het liefst wil ik tegen mijn dierbaren daar zeggen dat ik ze begrijp en dat ik met ze meeleef, en dat ze er niet alleen voor staan. Maar dan bevind ik me op een feestje van mijn Nederlandse geliefden, waar ik een bord vol vlees en lekkernijen voorgeschoteld krijg. Vervolgens durf ik al heel lang niks meer op social media te plaatsen. Zelfs niets over een gezellig familiefeestje. De wanhopige blik van mijn geliefden in Iran komt mij voortdurend voor de geest en onbewust voelt elk soort genot of blijdschap als verraad.

Elke keer als mijn kinderen roepen dat ze op vakantie willen naar Turkije, krijg ik het benauwd. In het land waar mijn broer al meer dan zeven jaar zonder toekomstperspectieven als vluchteling vastzit, kan ik geen vakantie vieren. Maar moet ik mijn kinderen daarmee belasten?

En dan belt mijn Afghaanse vriendin me huilend op om te vertellen dat de Taliban haar stad veroverd hebben. “Wat gaat er nu met mijn broer en zijn twee jonge dochters gebeuren?” Ik kan alleen met haar meehuilen. Als ik daarna mijn dochter in een bikini zie rennen, grijpt het me naar de keel en voel ik de verstikking.

Ik voel me boos, machteloos en toch lijkt het alsof ik geen recht heb op die gevoelens. De verscheurdheid van het leven in diaspora kan soms verstikkend zijn. Je kunt je alleen heel voelen als het goed gaat op de plek waar je wortels liggen en waar je takken zijn gegroeid.