Anne-Ruth over haar hond Luna: 'Ik geloof echt dat God haar heeft gestuurd'

Anne-Ruth: “Vanaf het moment dat ik op mijn 4e naar school ging, was ik moe. Altijd moe zijn was voor mij normaal. Op mijn 13e kreeg ik de diagnose ADHD en we dachten dat dat de verklaring was. Tot het in de vijfde van het vwo helemaal misging. Ik raakte burn-out, was depressief en lag uiteindelijk alleen nog maar in bed. In die tijd zag ik niet hoe ik het leven vol kon houden. Mijn leven stond stil. Na allerlei onderzoeken werd duidelijk dat er meer speelde: autisme en een langdurige depressieve stoornis.

In die tijd besloten mijn ouders dat ik misschien een hond mocht, omdat het belangrijk kon zijn voor mijn gezondheid. Ik wilde mijn leven lang al een hond, maar mijn moeder zag dat eerder niet zitten. We baden met elkaar voor de juiste hond. Zo kwam Luna, een Appenzeller sennenhond. Ze was groter dan verwacht en blafte hard, maar binnen een kwartier likte ze mijn hele gezicht.

Luna gaf me een doel. Ik moest mijn bed wel uitkomen, eten en haar uitlaten. Ik had altijd gezeurd om een hond, dus ik had iets te bewijzen.

’s Nachts sliep ik vaak niet. Dan ging ik naar beneden en lag ik urenlang bij Luna in haar grote mand. Knuffelen met haar hielp me enorm. Gewoon luisteren naar haar ademhaling, totdat mijn hoofd uitgedacht was.

Wat ik van Luna heb geleerd? Dat ik mezelf mag zijn. Soms komt ze knuffelen, maar soms loopt ze gewoon weg als ze geen zin heeft. Dat herken ik zó in mezelf. Luna houdt van mensen, maar wel op haar voorwaarden. Dat is oké. Zij leert mij dat mijn grenzen er mogen zijn.

Mensen kosten veel energie. Als ik in die tijd met familie ergens was en het werd me te druk, dan kon ik ergens rustig met haar zitten. Zij had een plekje nodig en ik kon me focussen op het zorgen voor haar. Dankzij Luna had ik iets om over te vertellen, iets positiefs. Als je in een burn-out zit, kan het heel ingewikkeld zijn om over jezelf te praten.

Luna was voor mij van levensbelang. Er zijn momenten geweest dat ze me kwam troosten en de tranen van m’n gezicht likte of speelgoed kwam brengen om me op te vrolijken. Mensen willen altijd naar een oplossing zoeken, terwijl je bij een hond gewoon kunt zíjn. Je hoeft niet te praten en over niks na te denken.

Nog steeds is Luna belangrijk. Haar aanwezigheid helpt me om een ritme te houden en ik word ook blij van haar blijheid. Mijn leven is anders dan ik me had voorgesteld, maar ik geniet weer. Als ik nu terugkijk, zie ik hoe bijzonder het is dat zij precies op het juiste moment op mijn pad kwam. Luna is voor mij een teken dat mijn burn-out en depressie God niet uit de hand liepen, Hij was er al op voorbereid. Door Luna zie ik dat God naast mij loopt. Ik geloof echt dat God Luna heeft gestuurd.”