‘Onze emigratie naar Zweden valt of staat met hoe het met onze zoon gaat op school’

Je zou denken dat je na een jaar voorbereiden, het verkopen van je huis, het opzeggen van je baan en afscheid nemen de grootste emigratiehobbels hebt gehad... Maar dan moet het échte geëmigreerde leven nog beginnen.

De lange zomerdagen worden korter, het herfstsemester op school begint en dat betekent dat het allerspannendste deel van onze emigratie gaat beginnen: Noah gaat voor het eerst naar school. Het klinkt misschien wat overdreven, maar onze emigratie valt of staat met hoe het met hem gaat op school. Het is écht zo dat je zelf gelukkig bent, als je kinderen gelukkig zijn. Onze kinderen zijn twee van de belangrijkste redenen waarom we überhaupt naar Zweden zijn geëmigreerd en niet naar bijvoorbeeld Frankrijk of Italië. Het onderwijs in Zweden is namelijk iets anders geregeld dan in Nederland en aangezien we heel vaak een jongetje uit school kregen die niet goed in zijn vel zat, vonden wij dat een extra reden om eens in het noorden te kijken. We hebben ons tegelijkertijd ook vaak afgevraagd of het wel een goed idee was. Hij had in Nederland een grote klas en lange dagen, maar hij ook veel vrienden en een fijne juf. En dat geven we op voor… Ja, waarvoor eigenlijk?

Het schoolsysteem in Zweden

Het schoolsysteem is iets anders ingedeeld dan in Nederland. Vanaf 1 jaar mogen kinderen hier pas naar de opvang, förskola genoemd, een soort voorschool voor kinderen tot 6 jaar. In die tijd leren ze vooral door veel (buiten) te spelen. Daarna gaan ze naar de grundskola en die is voor kinderen tot 16 jaar. Daarna is er nog een soort korte middelbare school die twee jaar duurt en dan kun je een beroepsopleiding kiezen of naar de universiteit. Ook een mooi iets op Zweedse förskolan en grundskolan: de kinderen krijgen hier als lunch een warme maaltijd. En dat allemaal gratis! Oké, we betalen wat meer belasting maar zelfs dan vallen de kosten erg mee in vergelijking met Nederland.

Voor naschoolse opvang betaal je zelf, zolang je kind nog geen 3 jaar is. Daarna mag je gebruik maken van vijftien uur per week gratis förskola. Voor Benjamin (2 jaar) die twee ochtenden per week naar de förskola gaat betalen we omgerekend zo’n 45 euro per maand. Voor hem begint de school in september. We gaan eerst ‘inscholen’, dat houdt in dat een van de ouders meekomt en er de hele tijd bij blijft. Je drinkt een kopje koffie, kijkt naar je spelende kind en na een uur ga je samen naar huis. Je blijft steeds iets langer, tot je kind zich duidelijk veilig voelt en je zonder tranen kunt vertrekken. Althans, dat is de bedoeling. Na een jaar vol tranen van onze oudste bij de peuterspeelzaal lijkt dit ons in ieder geval het proberen waard.

Tekst gaat hieronder verder.

• Anneclaire emigreert met haar gezin van Ede naar Zweden: ‘We willen écht leven’

  Klik hier

Een juf én een klassenassistent

Natuurlijk is het financiële plaatje prettig, maar waar het ons echt om te doen was, is het verschil in druk. Zo zitten er in Noahs klas maar veertien andere kinderen, heeft hij een juf én een klassenassistent, nemen ze uitgebreid de tijd voor de lunch, heeft hij schooldagen van 08.00 uur tot 13.00 uur en speelt hij meerdere keren per dag buiten. Allemaal dingen waarvan wij hopen dat hem dat goed doet, dat hij beter in zijn vel zit en uiteindelijk ook beter presteert. Op papier klinkt het allemaal heel goed en het mailcontact met de directeur van de kleine dorpsschool is ook goed, maar je weet het pas als je het doet.

We hadden er allemaal tegenop gezien, maar ineens was de zomervakantie voorbij en het moment daar. Alle ouders en kinderen verzamel zich op het schoolplein waar de schooldirecteur met een bloemetjesoverhemd (om de zomer nog een beetje vast te houden, zoals hij zelf zei) iedereen welkom heet. De juffen en meesters worden voorgesteld en de bel wordt met een oude handbel geluid.

We lijken wel gek, voor wie is dit goed?

Noah staat al bij zijn nieuwe klas en als iedereen naar binnen gaat, kijkt hij ons enigszins benauwd, maar dapper aan. Wij zwaaien hem vrolijk toe, verbergen onze tranen achter een zonnebril, en steken onze duim op. Hij glimlacht, zwaait terug en gaat gewoon naar binnen, zonder gedoe. Geëmotioneerd lopen we terug naar huis, verbaasd, voorzichtig opgelucht en dankbaar. Ik kijk al jarenlang naar Ik Vertrek en verbaas me altijd weer over ouders die hun kind naar school sturen in een vreemd land. En nu doen we het zelf. We lijken wel gek, voor wie is dit goed? En hoe kan het dat hij zo goed wegging?

De ochtend gaat tergend langzaam voorbij en we zijn geneigd om even langs het schoolplein te lopen om stiekem te kijken, maar we houden ons in. We rijden naar Kalmar voor wat inkopen, en rijden met piepende banden terug naar het schoolplein om ruim voor de bel klaar te staan. Een van de moeders van een meisje uit Noahs klas spreekt ons aan en heet ons welkom. Ze vraagt of we in de klassenapp willen. Ja helaas, die heb je hier ook gewoon. ;-)

• ‘Gaan we écht halsoverkop wéér terug naar Zweden, zonder garantie op het huis?’

  Klik hier

Gevoel van dankbaarheid

Eén voor één komen de kinderen naar buiten en opeens is Noah daar! Heel relaxt en met een big smile komt hij de school uitgesjokt. Ons hart maakt een sprongetje en we willen hem bestoken met allerlei vragen. Maar voor we dat kunnen doen, komt de juf naar ons toegelopen. Ze vertelt dat het heel goed is gegaan en dat hij wel 3(!) borden spaghetti heeft gegeten. Dat eet hij thuis nooit. Hij heeft nog energie over, het is lekker weer en we rijden naar zee voor een duik. Op het strandje overvalt ons een gevoel van dankbaarheid en spreken we naar elkaar uit hoe ontzettend goed is geweest dat we naar ons gevoel hebben geluisterd. Dat het nog beter uitpakt dan we hadden kunnen hopen. De rest van de week gaat hij iedere dag met veel zin (kunnen we al gaan? Dan kan ik nog even op het schoolplein spelen voor de bel gaat!) naar school. Dat is iets wat we in jaren niet hebben meegemaakt.

Wat ons betreft was de emigratie al geslaagd, maar dat je je kind zo gelukkig ziet op school is de kers op de taart. Op naar de rest van het schooljaar!

Tekst en afbeelding: Anneclaire Braaksma