Anneke is paardencoach: 'Flo dwingt me eerlijk naar mezelf te kijken'

Anneke: “Toen we voor het werk van mijn man naar het platteland verhuisden, voelde ik me ontworteld. Ik moest opnieuw beginnen in een dorpsgemeenschap waar iedereen elkaar kent en waar je niet bij hoort. Mijn man was voor zijn werk veel op pad en ik had de verantwoordelijkheid voor twee kleine kinderen. Ondertussen piekerde ik veel, en ik kreeg last van paniekaanvallen en hartkloppingen. Tegen de simpelste dingen, zoals een bezoekje aan de supermarkt, zag ik op. In mijn hoofd klonken kritische stemmen: ‘Wat stel je je nou aan? Niet zeuren! Voor veel mensen is dit een droom: leven in het groen.’ Ik had geen recht van klagen, want ik had hier ongeveer alles waar je van droomt. Ik mocht van mezelf niet voelen wat ik voelde. Ik moest doorgaan en er iets moois van maken.

Een aantal maanden na de verhuizing kwamen de pony’s bij ons. Het was een jeugddroom om dieren te houden. Als er vrienden op bezoek kwamen, zag ik van alles gebeuren tussen hen en de dieren. Bij de ene volwassene zette een pony geen stap vooruit, maar even later liep een 3-jarige wel een rondje met hetzelfde dier.

Paarden zijn supersensitieve dieren. Al snel ontdekte ik dat je moet samenwerken, of je nou op een paard zit, rijdt, of ernaast loopt en bijvoorbeeld oefeningen met het dier wilt doen. Als jij je anders voordoet, voelt een pony dat feilloos aan. Flo, een Welsh pony, spiegelde mij in het bijzonder. Ik merkte dat ze me dwong om eerlijk naar mezelf te kijken. Ik ging bijvoorbeeld enthousiast met haar aan de slag, maar zij weigerde een stap te zetten. Zij confronteerde mij. Ik deed zeker, terwijl ik spanning voelde. Dat was voor haar tegenstrijdig en verwarrend. Haar kracht is dat ze zonder woorden veel duidelijk kan maken. Als ze spanning voelt, geeft ze stress-signalen af: ze schuurt met haar hoofd tegen haar been, schudt met haar hoofd of weigert te lopen. Ze dwingt me elke keer om te voelen en van een afstandje naar mezelf te kijken, naar wat er vanbinnen gebeurt. Het klinkt een beetje gek om te zeggen, maar Flo en ik lijken op elkaar. Ze is heel gevoelig. Daardoor voel ik met haar de meeste connectie.

Natuurlijk kunnen mensen ook spiegelen, maar dieren doen dat zonder oordeel. Ze hebben geen agenda en geen mening, dat maakt het heel veilig. Door Flo ben ik me bewuster van mijn eigen gevoelens, gedachten en gedrag. Ik ben milder geworden en ik geef mijn grenzen veel duidelijker en sneller aan.

Nu pak ik, als mijn hoofd vol zit, soms bewust even een stoel en ga tussen de pony’s zitten. Gewoon midden in de wei. Ik word daar rustig van. Ik weet niet wat het is, maar zij hebben een natuurlijke kalmte. Zo brengen ze me in het hier en nu en uit mijn hoofd.”