Appie's winterdorp verzamelen

“Ze hééft al zo veel!” mopperde ik. “Het werkt alleen maar hebberigheid in de hand. Om over de afvalberg nog maar te zwijgen. Ik vind het echt zó fout, dit soort acties!” Fout, dus. Opgeheven-vingertje-fout. Veroordelend fout. Oei-en-foei-fout. Wacht, ik pak even mijn praatstoel erbij om een ieder te vertellen hoe fouter dan fout dergelijke gratis verzamelobjecten zijn.

Evengoed had de graaikoorts mij binnen een week geveld wat binnenshuis voor taferelen zorgde die te zielig zijn voor woorden. Dat ik in de bijkeuken mijn sjouwende echtgenoot al toeriep: “Hoeveel heb je er?” Dat we samen, zittend op de grond, de zakjes openscheurden en dingen kraaiden als: “Jaa! Het kerkje! Daar had ik al zo op gehoopt. Ah, de bioscoop hebben we nu dubbel. En kijk nou, dat oliebollenkraampje is nog schattiger dan ik had gedacht!” Domie en domiesvraauw, die naar de omgeving toe deden alsof ze voor hun dochtertje spaarden. Zo diep kan een mens dus zinken. Met recht de donkere dagen voor Kerst.

Om van het hele verhaal toch nog iets duurzaams te maken, dien ik er minstens tot mijn ontbinding plezier van te hebben. Mijn kinderen zullen in 2030 zeggen: “Gut, mam, heb jij nu wéér dat winterdorpje staan?” En in 2040 mijn kleinkinderen: “Oma is bewaarziek. Ieder jaar dezelfde versiering.” En in 2050 mijn bejaarde leeftijdgenoten: “Ah, wat lief! Die huisjes van vroeger. Wat goed dat jij ze nooit hebt weggegooid.” Zoiets. 

Want we leven in 2020 en de tijden zijn veranderd. Moest ons voorgeslacht ieder dubbeltje drie keer omdraaien voor het werd uitgegeven, wij dienen ieder hebbedingetje drie keer om te draaien voor we het afdanken. We gaan onze planeet er niet mee redden, maar richting de Ontwerper is het wel zo sjiek om respectvol met Zijn kunstwerk om te gaan.