Ben ik echt zo'n koude tuthola?

Voor wie het gemist heeft: tijdens de uitzending struikelde een tafelgast. Ze viel en liep een bloedneus en schaafwonden op.

Misschien heb jij bij het zien van de uitzending ook wel gedacht: waarom doet Margje wat ze doet, of: waarom doet ze niet wat ze zou moeten doen? Ik zal je even meenemen naar het moment.

We hadden een vooruitblik en de gasten wisselden van plek. Een van hen werd naar de tafel geholpen, maar had ook een glaasje water bij zich dat de vloermanager op tafel zette, waarbij hij haar (de gast dus) even losliet. Op dat moment viel ze verschrikkelijk naar op de rand van het podium.

Mijn eerste neiging tot opspringen en helpen was al achter de rug toen we weer te zien waren. En toen ging mijn radiohart spreken via mijn mond. Dat probeert te benoemen wat niemand kan zien. Zonder nadenken beschreef ik wat ik zag, tot en met het bloed toe. Dat laatste had ik beter niet kunnen doen. Beter had ik gezegd wat ik óók zag: dat er twee artsen en andere mensen om haar heen stonden. Ik dacht dat dat te zien was voor de kijkers thuis.

Na de uitzending waren we druk bezig met onze gast, want ze voelde zich nog niet zo goed. We zijn lang bij haar gebleven, tot ze met haar vriendin die haar reed weer naar huis ging.

Maar toen begon het pas! De boosheid, haatberichten en verwensingen aan mijn adres hebben mij echt verbaasd. En ik kan niet ontkennen dat die mij raken. Ik ging aan mezelf twijfelen: ben ik echt zo’n koude tuthola?

Woorden hebben kracht. Ze snijden als messen door je ziel. Belangrijker is echter de situatie van onze gast: het gaat naar omstandigheden goed met haar.

Extreem bizar bijkomend feit: ze kwam praten over genezing na gebed, en daarover heeft ze aan alle media kunnen vertellen. Een groter podium dan wij haar ooit hadden kunnen bieden!