Beth Moran: ‘Als ik vastloop tijdens het schrijven, vraag ik God om hulp’

Beth woont met haar man, twee zonen en een dochter in Sherwood, dat je wellicht ook kent uit de legende van Robin Hood. Beth: “Ik haal mijn inspiratie echt overal vandaan. Ik heb een notitieboekje waar ik kleine ideetjes en hersenspinsels in opschrijf. We hebben sinds een paar jaar onze eerste hond gekocht. Onze hond zorgt voor veel grappige situaties. Die schrijf ik dan op, want dat lijkt me dan een mooie scène voor in een boek. Maar ik haal ook inspiratie uit mijn eigen leven, zoals voor het boek Een tijd om te dansen. Ik ging weer in de buurt van mijn geboortestad wonen. Dat zette mij aan het denken: hoe is het om terug naar huis te gaan? Ik was erg jong toen ik mijn eerste kind kreeg, ik was 21. Wat denken mensen over mij als ik terug zou komen? En wat gebeurt er als ik dat scenario extremer maak?”

Liefde voor verhalen

“Ik droomde er vroeger helemaal niet van om schrijfster te worden. Het kwam nooit in mij op dat dat een mogelijkheid was. Maar ik heb altijd al van boeken gehouden. Als iemand mij had verteld dat je ook schrijfster kon worden, had ik meteen alles uit mijn handen laten vallen. Ik was altijd bezig met natuur- en scheikunde. Daar was alles zwart-wit, goed of fout. Het waren berekeningen en ik was er erg goed in.”

‘Ik droomde er vroeger helemaal niet van om schrijfster te worden’

“Ik hou vanaf jongs af aan al van verhalen. Ik was gek op de boeken van Narnia en ik hield ervan om Tolkien te lezen. Zoals The Lord of The Rings. Het zijn prachtige verhalen, ik hoop dat mijn kinderen ze ook gaan lezen. Ik zou ze zo weer opnieuw lezen, die boeken blijven prachtig.”

Bidden voor het schrijven

“Voor mij draait mijn leven om mijn geloof. Ik zit in het leiderschapsteam van mijn kerk en besteed veel tijd aan het dienen van anderen, dat vind ik heel belangrijk. Toch schrijf ik geen christelijke boeken. Het voelde niet goed om dat te doen, ik wilde boeken schrijven die iedereen zou kunnen lezen. Mijn uitgever is ook niet christelijk. Maar ik kan het niet tegengaan dat ik er toch over schrijf in mijn boeken, het is zo belangrijk voor mij. Wanneer Jezus zijn gelijkenissen vertelde, noemde hij God nooit. Mensen die erin geïnteresseerd zijn, zullen de gelijkenis zien. Dat vind ik heel mooi aan Zijn verhalen.”

‘Ik wil boeken schrijven die iedereen kan lezen’

“Voor mijn boeken is het verhaal het belangrijkst, niet een christelijk boek schrijven. Maar iedereen is geïnteresseerd in het lezen over het leven van andere mensen. Ik heb dan ook nooit kritiek gehad op het feit dat ik het christendom wel noem en laat bestaan in mijn boeken. Christenen vragen weleens of ik er juist meer over wil schrijven, maar dat past niet bij mij. Ik bid wel altijd voordat ik ga schrijven. Ik dank God en vraag wijsheid voor wat ik ga schrijven. Soms, als ik vastloop tijdens het schrijven, bid ik en vraag ik God gewoon: ‘Heer welk woord past hier nou?’” vertelt Beth lachend. “Ik probeer altijd zo’n tweeduizend woorden per schrijfdag te schrijven. Dan begin ik met het uitlaten van mijn hond en bidden. Het is nu wel lastiger nu iedereen thuiszit, voor de coronacrisis had ik overdag het huis voor mezelf. Maar het lukt wel. Ik pak er een kop thee bij en neem mijn schrijfwerk van de dag daarvoor door. Vanaf daar schrijf ik verder.”

Onzeker

“Als ik een boek af heb, geeft dat altijd een hoop gemixte gevoelens. Ik heb er laatst eentje naar mijn uitgever gestuurd, dan denk ik: ik hoop maar dat het verhaal werkt. Ik doe maanden over het schrijven van een boek, maar ik verlies me dan compleet in het verhaal. Als mijn uitgever het dan leest, is dat een frisse blik. Dat vind ik weleens spannend. Maar ik probeer ook trots te zijn en te genieten van het feit dat ik een verhaal af heb.”

‘Het betekende veel voor mij om te schrijven over een plek waar ik zelf gewoond had’

“Het verhaal van Een tijd om te dansen heeft mij echt geholpen meer vertrouwen te krijgen in mijn schrijven. Het betekende veel voor mij om te schrijven over de plek waar ik zelf gewoond heb. Ik denk met liefde terug aan dat boek, ik vond het heerlijk om te schrijven over Ruths vriendschappen en hoe ze weer terugkomt bij oude vrienden. Ik vind het leuk om over vriendschappen te schrijven tussen vrouwen en over de manier waarop ze elkaar steunen. Ik ben soms wel een beetje zoals Ruth, dat ik mij geïntimideerd voel door andere vrouwen en ga vergelijken. Maar daar mag ik overheen stappen, ze zijn net als ik. Die gedachte gaf mij ook meer zelfvertrouwen om te schrijven wat ik wilde schrijven. Ik heb genoten van het schrijven van dat boek en de manier waarop ik mijn terugkeer naar Nottinghamshire erin kon verwerken.”

Lees mee!

Beth Morans boek Een tijd om te dansen staat tot en met eind september 2020 centraal in Eva Leest, onze online 'boekenclub'. Op onze website vind je gespreksvragen, en in onze Facebookgroep kun je met andere lezeressen in gesprek over het boek. Doe jij mee?