‘Bezoekers lopen met tranen in hun ogen rond’

In mijn Speelgoedkabinet exposeer ik oud én nieuw speelgoed. Zo zie je in de eerste vitrines oud speelgoed van hout en van blik. Meccano, het montagespeelgoed met moertjes en boutjes, raakte bijvoorbeeld in de jaren twintig van de vorige eeuw al populair. Ik ben erg trots op een Meccano-set uit de jaren dertig, waarmee je een auto kon maken. In plaats van ’m in elkaar te zetten, heb ik alles in de doos gelaten. Elk onderdeeltje zit op z’n eigen plekje: dan kun je ook zien hoe het speelgoed vroeger gekocht werd. En aan de andere kant van de ruimte staat een grote stad van Lego, waarin je ook het moderne Lego Friends terugvindt – het eerste succesvolle Lego-concept voor meisjes.

Bezoekers reageren vaak dat ze hun eigen jeugd terugzien: ze lopen geregeld met tranen in hun ogen rond. Veel vrouwen worden bijvoorbeeld sentimenteel als ze de meubeltjes en popjes herkennen van het poppenhuis uit hun kindertijd. Dan gaan ze rekenen – hoelang is dat geleden? – en komt plotseling het besef dat het leven wel erg snel voorbijgaat. In al die zestien jaar dat ik open ben, heb ik nog maar één keer meegemaakt dat iemand het museum niet leuk vond. Hij stond na tien minuten weer buiten. Toen ik hem vroeg waarom, vertelde hij over zijn nare jeugd. Het speelgoed deed hem daaraan terugdenken.

Of bezoekers ook met het speelgoed mogen spelen? Dat kan helaas niet, op de knikkerbaan en wat dingen van K’nex na. Ten eerste is de ruimte erg klein, en daarnaast is vooral het oude blikken speelgoed erg kwetsbaar. Ondanks hun goede bedoelingen kunnen mensen een blikken machientje zomaar te ver opwinden en dan knapt de veer. Soms reageren bezoekers daar verbaasd op, maar als ik eenmaal een rondleiding heb gegeven, begrijpen ze het wel. Ik hoop dat ze thuis de oude legodoos weer pakken en iets moois gaan bouwen.”