Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Bianca had uitgezaaide huidkanker

‘God heeft er een betere bedoeling mee, ook al zien we het niet’

In 2014 krijgt Bianca te horen dat ze uitgezaaide huidkanker heeft. De kans dat ze na twee jaar nog leeft is tien procent, wordt haar verteld. In 2015, het jaar waarin ze zich laat dopen, geneest ze wonderbaarlijk.

Deel:

Wanneer Bianca (40) in februari 2014 een knobbel in haar borst ontdekt, gaan meteen alle alarmbellen bij haar rinkelen. In het ziekenhuis gaan ze ervan uit dat het borstkanker is; ze moet geopereerd worden en vervolgens een behandeling met chemotherapie ondergaan. Een paar weken na de operatie zit Bianca bij de chirurg. “Hij vertelde dat het geen borstkanker was, maar een melanoom”, vertelt Bianca. “Omdat ze het in m’n borst hadden gevonden en niet op m’n huid, wisten ze dat het een uitgezaaide tumor was. Over m’n overlevingskansen kon hij nog niks zeggen. Hij had dit één keer eerder gezien bij een vrouw, en zij had het niet overleefd.”

Uitgezaaide huidkanker

Korte tijd daarna wordt Bianca doorverwezen naar het Antoni van Leeuwenhoek voor verder onderzoek en behandeling. Daar blijkt dat ze meerdere uitzaaiingen heeft, in de vorm van onderhuidse knobbeltjes. “De chirurg vertelde dat mensen in een vergelijkbaar stadium twintig procent kans hebben om het eerste jaar te overleven. Tien procent overleeft het tweede jaar.”

Ik was niet bang om te sterven, maar maakte me zorgen om de mensen om me heen

“De hele wereld zakte onder m’n voeten vandaan. Ik kon het niet vertellen aan mijn ouders en aan mijn kinderen, die op dat moment 11 en 8 jaar waren. Mijn ex-man was alcoholist, waardoor hij niet voor hen kon zorgen. Ik was niet bang om te sterven, maar maakte me zorgen om de mensen om me heen.”

Gods adem

Bianca is gereformeerd opgevoed, maar niet altijd heel gelovig geweest. “Als ik bad, bad ik: ‘Heer, áls U er dan bent…’ Met een vriendin ben ik wel een keertje naar een kerstdienst in City Life Church geweest, in mijn woonplaats Den Haag. Ik vond de boodschap mooi, maar het was te imposant voor mij.” In februari 2014, vijf dagen voordat ze te horen krijgt dat ze melanoom heeft, gaat ze met haar ex-schoonzusje mee naar de evangelische gemeente in Zeewolde. “Daar voelde ik zoveel liefde, alsof ik in een familie terechtkwam. Achteraf besef ik pas dat het de Heilige Geest was die me zo geraakt heeft.

Ik wil meer van dit, bedacht ik, en ben een kerk gaan zoeken. Op de zaterdagavond daarna had ik een feestje, de volgende ochtend had ik een flinke kater moeten hebben – maar ik werd vroeg wakker. Via Google vond ik City Life Church, de kerk die ik te imposant vond, en een andere kerk. Ik weet nog dat ik m’n laptop dichtklapte en dacht: ik ga daar waar de wind me brengt. Ik fietste oorspronkelijk naar de andere kerk, maar merkte onderweg toch dat ik naar City Life Church moest gaan.

Het was zó’n fijne dienst. De pastor zei out of the blue: ‘Gods adem kan als de wind voelen, Hij brengt je waar je moet zijn.’ Dat soort gekke dingen heb ik daarna vaker gehad. Zo is mijn bekering begonnen. Een paar weken later heb ik mijn hand opgestoken toen er werd gevraagd wie zijn leven wilde geven aan Jezus. Ik ben de Alphacursus gaan volgen en eind juli heb ik me aangesloten bij een Connectgroep.”

Meer uitzaaiingen

Datzelfde jaar moet Bianca een aantal operaties ondergaan. “Telkens als er iets was weggehaald, vonden ze weer wat nieuws.” Bij de derde operatie wordt een melanoom op haar eierstok gevonden. “Daaruit bleek dat er melanoomcellen zaten in het spoelvocht van mijn buik, waardoor ze niet wisten hoever het uitgezaaid was.”

Na verder onderzoek blijkt dat er ook drie uitzaaiingen zitten in haar hersenen. Vanaf januari 2015 krijgt Bianca hiervoor immuuntherapie, waarbij ze de eerste maanden elke drie weken een dag in het ziekenhuis opgenomen moet worden. De therapie doet het goed in haar lichaam, maar in haar hersenen blijft het melanoom zitten.

Doop

Eind maart 2015 laat Bianca zich dopen, ze zit dan midden in haar eerste immuuntherapie. “Ik heb God letterlijk op mijn knieën gesmeekt of Hij me nog tien jaar wilde geven, om m’n kinderen te zien opgroeien. Het lied In Jesus Name van Darlene Zschech heb ik echt uitgeschreeuwd in die periode. Bij de volwassendoop maak je een bewuste keuze voor Jezus. Daar zit ook een stuk gehoorzaamheid in naar God. Ik had het gevoel dat ik wat terug moest doen, aan Hem laten zien dat ik het serieus neem.”

Waarom krijg ik geen antwoord dat het goedkomt?

“Ik had gehoopt dat ik na mijn doop een stem zou horen, met een bewijs dat ik zou genezen. Maar dat kreeg ik niet. Het eerste half jaar van 2015 bleven de uitzaaiingen in mijn hoofd rustig, maar in juni kreeg ik te horen dat ze aan het groeien waren. Ik snapte het niet. Heer, ik heb nu toch laten zien dat ik voor U ga? Waarom krijg ik dan geen antwoord dat het goedkomt?”

Rust en vrede

“De avond dat ik te horen kreeg dat het melanoom groeide in mijn hersenen, was er een evenement bij de kerk. Ik dacht: ik ga erheen, want ik heb een appeltje te schillen met God. Daar hebben twee mensen voor me gebeden. Tijdens het gebed maakte mijn boosheid plaats voor rust en vrede. Ik wist: het gaat goedkomen. Als ik overlijd, dan zal God voor mijn kinderen zorgen.

Je weet niet wat de weg van God is. Met mijn ziekte ging het steeds slechter, maar sinds mijn bekering zijn er zoveel positieve dingen gebeurd. Mijn ex-man was alcoholist; toen ik net wist dat ik kanker had, ging hij naar een afkickkliniek in Schotland. Tot op de dag van vandaag is hij alcoholvrij. Mijn vader gaat weer naar de kerk, mijn moeder is bekeerd. En ik kwam in contact met de vrouw van een man met een hersentumor. Hij is nu overleden, mijn vriendin en ik weten dat God ons via hem bij elkaar heeft gebracht.”

Genezen

In de zomer van 2015 wordt besloten dat Bianca bestralingen krijgt in haar hersenen en vanaf september een nieuwe immuuntherapie moet ondergaan. Meestal is daarvan pas na drie tot zes maanden effect te zien. In november wordt ze gebeld door de bestralingsarts. “Ik was in totale remissie, vertelde zij. Oftewel: alles was geheel weg, binnen drie maanden. Ik zie dat echt als een wonder. Ik was genezen.”

Ik kreeg rust en vrede; genezing in deze wereld was de kers op de taart

“Ik zou mensen willen adviseren om voor ze te laten bidden. Niet dat je altijd direct genezing zult ontvangen. Mijn hersenuitzaaiingen waren niet direct weg. Maar ik kreeg rust en vrede, en mijn genezing was een mooie kers op de taart. Als christenen kunnen we erop vertrouwen dat God een betere bedoeling heeft, ook al zien we het niet. Ik vond het wel heel moeilijk dat ernstige zieke mensen die christen zijn, toch overlijden. Uiteindelijk zit onze genezing niet in deze wereld.”

Kleine wonderen

Na de volledige remissie is Bianca nog driekwart jaar in behandeling met immuuntherapie en blijft ze onder controle van de specialist. “Elke drie weken kreeg ik een infuus. Vanaf 2014 tot drie maanden geleden heb ik elke drie maanden onder de scans gelegen. Vorig jaar is er nog een heel stuk bijgekomen, ik kreeg epilepsie door vocht in mijn hersenen. Voor het eerst in lange tijd zit er nu een half jaar tussen de scans en kan ik zeggen: ‘Het gaat z’n gangetje.’

Vorig jaar had ik een hersenoperatie, ten gevolge van de bijwerkingen van de behandeling. Ik moest drie nachten in het ziekenhuis blijven. Van tevoren was ik ervan overtuigd dat God me daarvóór ging genezen. Ik heb voor me laten bidden. De mensen die voor me baden, vroegen niet alleen ‘Wilt u haar genezen?’, maar: ‘Wilt u haar geven wat nodig is?’. Op een conferentie in die tijd zei een spreekster: ‘Je kan een wonder ook in kleine dingen zoeken, bijvoorbeeld dat je goed slaapt in een ziekenhuis’. Uiteindelijk kon ik na die hersenoperatie heel goed slapen en heb ik me geen moment druk gemaakt. Als je weet dat God bij je is, heb je rust.”

Coachen

Met haar ervaring wil Bianca andere mensen helpen, die ook ernstig ziek zijn geweest. “Ik denk na over een coachingsopleiding en ben in gesprek met het Antoni van Leeuwenhoek en Stichting Melanoom. Als ik maar één iemand kan bemoedigen, is het al goed.”

Een melanoom voorkomen? Lees hier de tips van dermatoloog dr. Peter Arnold.

Geschreven door

Eline van Lindenberg

--:--