BLOG | 'Ik dacht, laat ik God eens vragen om hulp'

“Ik voelde me eenzaam, maar door je kaart besef ik weer dat God mij niet alleen laat. Het was precies wat ik nodig had.”

Zomaar een berichtje dat ik kreeg naar aanleiding van een van de veertig kaarten die ik in de 40-dagentijd heb gestuurd. Ik begon met gezellige kaartjes naar oma’s, andere familieleden, vrienden en bekenden. Later stuurde ik post naar vervolgde christenen. Toen ik daarna nog een tijdje te gaan had, kon ik eigenlijk niemand meer bedenken. Ik vond dat ik het al best goed gedaan had en wilde het klusje even snel klaren. Tot ik dacht: ‘Laat ik God eens vragen of Hij wil helpen. Hij weet vast wie een bemoediging kan gebruiken.’ Ik schaamde me een beetje dat ik hier al die tijd nog niet aan gedacht had, maar moest tegelijkertijd glimlachen: het is ook zó typisch. Ik wil graag iets voor Hem doen en vervolgens regel ik alles zelf. Blind en doof voor iedere aanwijzing van Boven. In een kort gebed vroeg ik Hem om hulp en bleef een poosje stil. Of de namen die in mijn gedachten kwamen van God waren? Ik geloof van wel, maar dat doet er eigenlijk niet echt toe. Ik stuurde mijn laatste kaarten samen met Hem, en kreeg een mooi exemplaar terug. De tekst op de kaart vat samen wat ik deze 40-dagentijd geleerd heb: hoe belangrijk het is om God én je naasten lief te hebben.

Jezus antwoordde: ‘Het voornaamste is: “Luister, Israël! De Heer, onze God, is de enige Heer; heb de Heer, uw God, lief met heel uw hart en met heel uw ziel en met heel uw verstand en met heel uw kracht.” Het op een na belangrijkste is dit: “Heb uw naaste lief als uzelf.” Er zijn geen geboden belangrijker dan deze.’ (Marcus 12:29-31)

Femke.