Brief aan mijn vader

... Je zoon, mijn broer, belde ons dat je een hartstilstand had gehad, thuis bij hem aan de koffie. Je zakte scheef tegen mama aan, met het stuk speculaas in je hand. Vanaf dat moment was je er eigenlijk niet meer. We zaten net aan een pizza in het Italiaanse Urbino toen de telefoon ging. Van het ene op het andere moment was alles anders.
Terwijl jij je ‘aardse tent’ had verlaten, braken wij de onze af in het heuvellandschap van de Marche. Je kleinzoon probeerde het op een akkoordje te gooien met God. Als opa zou blijven leven, dan zou hij...
Twee dagen lag je nog aan apparaten in het ziekenhuis. Ondertussen reden wij zo snel als kon naar huis, balancerend tussen hoop en vrees. Neurologische tests maakten die dagen onverbiddelijk duidelijk dat het er somber uitzag. Toen na twee dagen de apparaten afgekoppeld werden en je geest je lichaam verliet, waren we er allemaal bij.

Opgroeien met jou als vader heeft me gevormd tot wie ik ben. Jij was de liefste papa van de hele wereld. Al was je anders dan andere vaders, ik kon me geen lievere vader wensen. Voor ons waren er geen stoeipartijtjes of spelletjes tikkertje. Als kind kon het me zo verdrietig maken als ik er dacht hoe het voor jou geweest moest zijn om als 8-jarige polio te krijgen. De verlamming aan een been maakt dat je mank liep en kracht miste. Als oudste in het jongensgezin leerde je leven met deze beperking en de gebrokenheid van je lijf. De aanpak van die tijd was niet zachtzinnig. “Zet hem maar tegen de muur overeind en als hij omdondert, zet je ‘m weer rechtop,” zei de dokter tegen opa en oma. Wat heb je veel pijn gehad, maar wat heb je ook voluit geleefd en liefgehad. Alle pijn en gemis maakte je niet hard of bitter, maar juist een mooi en dankbaar mens.
De afgelopen maanden werd ik zelf geconfronteerd met beperking en gebrokenheid in mijn eigen lijf. Een hernia haalde me in één klap onderuit. Daar lag ik opeens op een bed in de kamer. Wie was ik nu ik alleen maar kon zijn en niets kon doen? Op de één of andere manier was jij dichtbij. Ik ging weer over je dromen. Dat je nog leefde. Alsof ik in mijn verlangen naar heelheid jou ook nog meenam.
Als ik nu terugkijk op de veertig jaar die je in mijn leven was, is voor mij de belangrijkste les die ik van je geleerd heb, hoe je leeft met gebrokenheid en daarin dicht bij Jezus blijft. Want dat was het allerbelangrijkste. Ik hoefde het maatschappelijk niet ver te schoppen als ik maar dicht bij de Here Jezus zou blijven.
Lieve papa, ik ben je dankbaar voor al je liefde en warmte, dat je trots op mij was! En ooit gaan we elkaar weer zien! Tot dan!

Veel liefs,

Inge-Mirjam Zelf een brief schrijven? Download hier het briefpapier!