'Broertje dat geen daglicht zag, we zijn je niet vergeten'
27 december 2024 · 09:26
Update: 27 december 2024 · 09:57
54 jaar geleden is het, maar ik herinner me het alsof het gisteren was. De geur van bloemkool, mijn moeder in de keuken, haar dikke buik. Na het eten gingen we uit logeren – mijn broertje, zusje en ik – bij een meneer en mevrouw uit de kerk. Mijn ouders gingen naar Huize Tavenier, de kraamkliniek in Groningen. De baby zou eindelijk geboren worden.
De volgende ochtend kwam mijn vader langs. Hij moest iets verdrietigs vertellen. Het kindje was gestorven, al voor de geboorte. Mijn ouders hadden hem niet gezien. Hij was naar de regels van die tijd meteen weggehaald, zodat de moeder zich er niet aan zou hechten. Een paar dagen later begroef mijn vader hem, midden in de winterse kou. Alleen zijn broer en schoonzus waren erbij, mijn moeder lag nog in de kraamkliniek. Mijn ouders hadden hem Reijer willen noemen, naar zijn opa. Maar wie levenloos geboren was, bleef naamloos in die tijd. “God zelf zal hem een naam geven”, stond er in de advertentie in het Nederlands Dagblad.
Ik bezoek het grafje, samen met een van mijn zoons. Het ligt op de oude begraafplaats in Haren, tussen een paar andere naamloze steentjes, half verscholen onder een rododendron. Een stille, troosteloze plek is het, maar in het grafje van mijn broertje staat een tekst uitgehouwen die mijn moeder schreef toen ze in de kraamkliniek lag:
“Ons kindje dat geen daglicht zag
wacht bij God op de nieuwe dag.”
We hebben een schuurspons en een emmer bij ons, handschoenen, een schep, een zak aarde, zakjes met bloembollen. Ik haal water, schrob de oude steen schoon, trek klimop weg, mijn zoon schept de grond rond het grafje om en mengt die met teelaarde. Samen planten we bollen, sneeuwklokjes, krokussen, boshyacinten. En daarna dekken we ze toe met aarde. Ze zijn niet meer te zien. Het is of hier niets gebeurd is, alsof de dood hier heerst. Maar over een paar maanden zullen hier sneeuwklokjes bloeien, en daarna de krokussen, en dan de hyacinten. Reijer, broertje, jij die geen daglicht zag, we zijn je niet vergeten. En we hopen, we hopen.
Meest gelezen
- Vincenza La Porta is de nieuwe directeur-uitgever van het Nederlands Dagblad: ‘Ik voel mij bevoorrecht’
Vincenza La Porta is de nieuwe directeur-uitgever van het Nederlands Dagblad: ‘Ik voel mij bevoorrecht’
- Het hart van Wilma Veen stopte er meerdere keren mee
‘Na zo veel hartstilstanden is mijn leven een groter wonder dan ooit’
Het hart van Wilma Veen stopte er meerdere keren mee
- 7 'koele' Bijbelteksten om te overdenken in de schaduw
Laat je verkwikken
7 'koele' Bijbelteksten om te overdenken in de schaduw
Lees ook
- Zomervakantie? Zó houd je het leuk voor de kinderen!
3 tips van coach Carianne Ros
Zomervakantie? Zó houd je het leuk voor de kinderen!
- ‘Om het goede leven wat te compenseren, beginnen we de dag met gym'
Op pad met de Christelijke Caravan Club
‘Om het goede leven wat te compenseren, beginnen we de dag met gym'
- Emigreren naar Italië: ‘Alles zit onder de schimmel!’
Persoonlijk verhaal
Emigreren naar Italië: ‘Alles zit onder de schimmel!’
Schrijf je hier in voor de Visie-nieuwsbrief
Als christelijke gids willen we je helpen om te leven met God. We brengen je persoonlijke verhalen, verdiepende thema’s, christelijk nieuws en mediatips. In onze wekelijkse nieuwsbrief willen we je inspireren om hoopvol te leven en te geloven.
Lees onze privacyverklaring.