Carolina Dijkhuizen over haar geloof: ‘Ik kon binnen de kerk niet zijn wie ik was’

“Mijn grote worsteling met het geloof is dat ik mij in de kerk van mijn ouders niet thuisvoelde. Ik kon niet zijn wie ik was. Ik vond het zingen en de preek erg saai. Ik verveelde me heel erg en ik begreep het niet. Dan zongen we over het vuur, maar ik zag nergens het vuur, de passie in de mensen. 

Als je de liefde van God hebt gevonden, dan zou je dat moeten delen

Een groot deel van mijn vriendenkring is gay en ik zing regelmatig op de Gay Pride. Ik heb altijd vragen gehad over de omgang van de kerk met homoseksualiteit. Je mag het wel zijn, maar niet praktiseren. Ik snap dat niet. Als we geloven in de liefde van God en iedereen is gelijk en iedereen is naar Zijn evenbeeld geschapen, waarom maken wij als mensen dan onderscheid? En waarom komt dat dan juist uit de kerk? Als je die vreugde hebt gevonden, die liefde van God, en een ander niet, dan zou je dat moeten delen. Niet met een vingertje wijzen.  

Ik begon al jong met zingen in de showbizz. Toen ik na lange tijd weer eens in de kerk van mijn ouders kwam, zei iemand tegen me: ‘Gelukkig, je bent weer terug uit het Sodom en Gomorra.’ Mijn mond viel open, is dit hoe er over mijn werk – en over mij – gedacht wordt? Al die dingen bij elkaar maakten het moeilijk om mij thuis te voelen in de kerk. Ik voelde niet langer dat ik daar mezelf kon zijn.  

Geloven is voor mij een houvast. Een bepaalde zekerheid, ook al heb ik nog veel onzekerheden. In moeilijker tijden voel ik me gesteund door iets wat hoger en groter is dan wij. Ik kan er niet omheen dat er meer is dan alleen dit aardse, mijn leven is daarvoor te bijzonder verlopen. 

Geloven is voor mij een houvast, ook al heb ik nog veel onzekerheden

Adoptieverhalen zijn niet altijd positief, maar voor mij heeft het zo moeten zijn. Ik ben terechtgekomen bij ouders die me hebben gestimuleerd om te zijn wie ik ben. Ik mocht bijvoorbeeld vroegtijdig van school voor een carrière in de showbizz. Mijn ouders vonden dat oké, ze zagen hoe gepassioneerd en gedisciplineerd ik was voor mijn zangcarrière. Als ik in een ander gezin terecht was gekomen, was het anders gelopen, denk ik. De meeste mensen in mijn omgeving vonden het een slecht idee dat ik met school stopte. En anderen spraken er schande van dat ik de showbizz inging. Maar mijn ouders, zij vertrouwden mij.  

Zo’n leven in de showbizz is niet altijd makkelijk. Ik doe veel audities en in 90 procent van de gevallen word ik afgewezen. Wat men op televisie ziet, dat zijn de successen, maar die andere kant ziet niemand. Ondanks de teleurstellingen en afwijzing voel ik dat ik dit moet doen. Ik geloof dat er iets of iemand is die me helpt om zo’n leven vol afwijzing te leiden. Die drive die ik heb om te entertainen en te zingen, voelt niet als alleen van mijzelf. Het voelt als een vuurtje dat ergens in mij is aangestoken en dat iemand ook echt brandend houdt. Als ik het even niet zie zitten, komt er altijd een stemmetje dat zegt: kom op, herpak jezelf.  

Ik ben gevoelig voor de mening van anderen

Ik ga nu nauwelijks naar de kerk, behalve met Kerst. Dan wil ik graag naar zo’n nachtdienst. Een vriend van mij probeert me al tijden mee te krijgen naar een Surinaamse kerk of Afrikaanse kerk, waar black gospel gezongen wordt. Daar voelde ik eerst nog niet zoveel voor. Nu ik meedoe met Amazing Grace zie ik de schoonheid daarvan in. Amazing Grace is een programma van de EO waarin we met een groep zangers uitgedaagd worden om black gospel te zingen, onder begeleiding van coaches.  

De opnames daarvan waren zo mooi. Vooral de overgave, vreugde en vervulling van het koor en het optreden van teamcoaches Shirma Rouse en Berget Lewis hebben me geraakt. Ik heb zelf vaak nog last van onzekerheden. Ik ben gevoelig voor de mening van anderen. Maar Shirma en Berget inspireerden me om dat meer los te laten. Zij zongen zo vrij en zijn rotsvast in hun geloof. Zelfs Dries Roelvink zei: ‘Ik ben niet gelovig, maar na deze opnames weet ik dat er meer is.’   

Dat zingen voelde als thuiskomen. Ik heb het daar weer gevoeld: de passie die ik altijd zocht in het geloof. Deze manier van zijn past bij mij. Ik denk er nu over na om zo’n Surinaamse of Afrikaanse kerk eens te bezoeken. Ik voel daarmee een connectie.   

Ik twijfel soms: is er wel meer? Of is het gewoon wishful thinking? Maar tijdens die opnames werd het voor mij duidelijk: er is meer. Ik ben er nog niet uit hoe ik het wil noemen: energie, universum, Allah, Boeddha of God. Dit is de manier waarop ik kan geloven, al gaat dat met vallen en opstaan.”  

BIO 

Carolina Dijkhuizen (42) is actrice, presentatrice en zangeres. Ze was eerder dit jaar te zien in televisieprogramma Amazing Graceen de film Zwanger & Co. Ze werd bekend door haar hoofdrollen in grote musicals als Aida (Aida), The Lion King (Nala), Sister Act, Dreamgirls en The Bodyguard.  

Beeld: Nico Kroon