Column #25 van Wilfred over het leed dat aankleden heet

Op het gevaar af dat die paar mannen die mijn columns lezen liever de titel ‘uitkleden’ hadden gezien en daarom afhaken: vandaag wil ik het tóch even over aankleden hebben. Het aankleden van onze kinderen, om precies te zijn. Daar heb ik namelijk nogal een haat-liefdeverhouding mee (net als met mijn vrouw, maar dat terzijde).

Zolang mijn vrouw de kinderen aankleedt, lig ik daar soms in bed stilletjes van te genieten, met name als het om onze dochter Jazzy (5) gaat. Die dametjes kunnen samen eindeloos kwebbelen over wat er die dag gedragen gaat worden. Meestal ligt mijn vrouw dan vanuit bed opdrachten te geven en loopt Jazzy op en neer naar haar kamer. “Het is koud, trek maar een legging aan. Die zwarte past wel bij je blauwe jurkje.” “Met die witte streepjes?” “Nee, die waar je gisteren een grijs vestje overheen had.” “Wat zég je?” “Dat jurkje waar je gisteren dat vestje overheen had.” “Welk vestje? Die grijze met knoopjes?” “Ja.” “Maar ik wil vandaag geen vestje aan.” “Doe toch maar, want het is koud.” “Oóókééé...” – en zo gaat het nog tien minuten door. Heerlijk.

Maar dan! Dan zijn er ook ochtenden dat ík de kinderen moet aankleden. Paniek! Hand in eigen boezem: ik functioneer tot een uur of half tien op ongeveer veertig procent. Alles wat op de automatische piloot kan lukt, maar zodra er nagedacht moet worden, gaat het mis. Zeker als er door die paar noodzakelijke gedachten van mij heen wordt getetterd.

Na vijf jaar weet ik nog steeds het verschil niet tussen een maillot en een legging. Daar begint de ellende al. En als ik kort geslapen heb, maakt de panty als derde optie de verwarring compleet. Volgens mij droeg ik als kind weleens een maillot onder mijn broek tijdens het schaatsen, maar dat kan ook príma een legging zijn geweest.

En dan heb je nog de mogelijkheid dat kledingstukken niet op de plek liggen waar ze zouden moeten liggen. Dan sta je als man toch met lege handen en een holle blik in die kinderkamer voor je uit te staren, wachtend op een bovennatuurlijke ingreep. Maar die ingreep is naar haar werk.

En dus moet je niet raar staan te kijken als Jazzy eens een legging draagt terwijl het een maillot had moeten zijn.

Of een panty.