Ga naar submenu Ga naar zoekveld

Column #28 Mama Mirjam: ‘Voor ons is het al zo logisch dat Livia naar de basisschool gaat’

Mirjam Kooijman is getrouwd met Chris en heeft vier kinderen. De jongste, Livia (4), heeft het syndroom van Down. Over haar schrijft ze voor Eva online.

Deel:

Het is woensdagavond en ik sta boven op het punt om Livia in bed te leggen, als de bel gaat. We verwachten geen bezoek. Of beter gezegd; we waren het bezoek vergeten. Als ik de deur opendoe, is Livia al halverwege de trap. De ouderling van onze nieuwe gemeente schudt me de hand en blikt vervolgens naar Livia. Haar handje al klaar. Hoe ze heet? ‘Li-ci-ja!’

Na een zorgvuldige observatie, doopt Livia de man tot ‘opa’ en duwt hem ook volledig in die rol. De Duplo-trein, compleet met lichtjes en al, masseert zijn rug. Er worden liedjes voor hem gezongen en hij krijgt een druif bij de koffie. Gastvrijheid ten top. 

Downsyndroom, speciaal onderwijs. Een en een is twee

Het gesprek gaat van werk en kerk naar de kinderen. Ze komen allemaal even aan bod; Livia als laatste. 

‘Hebben jullie het allemaal kunnen regelen met vervoer voor haar?’ 

Ik denk even dat ik hem niet goed heb begrepen. Vervoer voor Livia? Ze gaat achterop de fiets mee naar school; dat is prima geregeld. 

Maar dan beseffen we dat de beste man bedoelt of het vervoer richting het speciaal onderwijs goed geregeld is. Downsyndroom, speciaal onderwijs. Een en een is twee. Voor ons is het al zo logisch dat Livia samen met het buurmeisje, de kinderen van vrienden en haar eigen grote broer naar de basisschool gaat. Maar na zijn vraag is het ineens weer bijzonder. ‘Nee, Livia gaat ook naar de Groen, samen met haar broer.’

Livia kruipt naast ‘opa’ op de bank en het gesprek kabbelt verder. Halverwege het bezoek wil ik Livia toch in bed hebben. Ze protesteert even, probeert zich achter ‘opa’ te verstoppen en moet uiteindelijk opgetild worden. ‘Dag opa!’ roept haar stemmetje nog in de gang. 

Vier weken school; wat heeft het haar al veel gebracht

Als Livia in bed ligt, mijmer ik nog even verder. Vier weken school; wat heeft het haar al veel gebracht. Ze komt met nieuwe liedjes thuis die ze ons met gebaren en klanken ten gehore brengt. Ze gebruikt haar taal meer en meer als communicatiemiddel, haar zinnen worden steeds langer. De foto’s van de juf tonen een kleuter die het kleuterleven ten volle geniet. Ze speelt op schoolreis naast vriendjes en vriendinnetjes en eet ijsjes op een bankje. Ze danst in de plassen en verwondert zich over een gevallen blaadje. 

Achterop de fiets wordt ze nageroepen: ‘Doei Livia!’ Een armzwaai achterom. Ze hoort erbij. Deel van de groep. Leerling van groep één. Haar eigen unieke persoontje mag er zijn. Voor nu zit ze helemaal op haar plekje, op haar stoeltje in de kring. En later? Later is later en nu is nu… dus nu maak ik haar broodjes klaar, stop ik appeltjes in een trommeltje en maak ik een tas met luiers klaar. Morgen vervoer ik haar zelf weer naar school; achterop mijn fiets. 

‘Veel plezier meisje, ik hou van jou!’ 

Geschreven door

Mirjam Kooijman

--:--