Column #48 van Wilfred: Commando-waardig

Ik ben gefascineerd door het tv-programma Kamp van Koningsbrugge. Voor wie het niet kent: een groep sportieve mensen gaan fysiek en mentaal helemaal kapot om te kijken of ze commando-waardig zijn, onder leiding van een groep oud-commando’s.

Binnenkort ga ik die oudste oud-commando interviewen, Ray – die kale, al durf ik hem bijna niet zo te omschrijven uit angst dat hij me straks knock-out slaat. Of alleen al boos aankijkt, want dat kan hij als de beste, met de benen iets te wijd en zijn nek een beetje naar voren, als een havik op zoek naar zijn prooi.

Ik heb wat aan introspectie gedaan om te ontdekken wat me nu zo fascineert aan dat programma. Er schuilt sowieso een bepaald genot in zien hoe anderen zich vrijwillig dagenlang compleet afmatten, zonder douche en vrijwel zonder slaap, terwijl je zelf onderuitgezakt op de bank zit met bier en chips binnen handbereik.

Er schuilt een bepaald genot in zien hoe anderen zich compleet afmatten, terwijl je zelf onderuitgezakt op de bank zit

Verder denk ik dat het hierop neerkomt: een commando is alles wat ik niet ben, maar deep down wél zou willen zijn. Althans, iets ervan: het stoere, het alles-onder-controlerige. Kijk, ik ben natuurlijk al best wel stoer, met m’n Prius en bakfiets, maar het kan altijd nog een tandje stoerder. Alleen zou ik heel slecht tegen het autoritaire karakter van zo’n uitdaging kunnen. Mogelijk heeft dat te maken met een licht traumatische ervaring in het ontgroeningsspectrum; tijdens een ontgroening meten mensen zich een autoriteit aan zonder het te verdienen, en daar ben ik nogal allergisch voor. Daarnaast ben ik ook allergisch voor steenfruit en bepaalde grassoorten, en daar is tijdens een commando-opleiding waarschijnlijk weinig ruimte voor.

“Hermans, op tijd is te laat! Voorligsteun! Als je denkt dat je niet meer kunt, zit je nog maar op veertig procent. Wat lig je nou te snotteren, wil je nu al naar huis? Wat, grasallergie? Grásallergie? Wat denk jij nou, dat ze tijdens het Ardennenoffensief even pauzeerden omdat iemand jeuk aan z’n neus had? IK HOOR JE NIET! Je denkt van niet? Ik denk het ook niet, Hermans! Als ze jouw grasallergie destijds serieus hadden genomen, dan spraken we nu allemaal Duits. En nu twintig keer opdrukken!”

• Column van Wilfred #47: ‘Mijn huidige leven is een combinatie van al mijn vroegere bijbaantjes’

Wat me ook fascineert, is dat ik Ray hoorde vertellen dat bijna alle commando’s zijn gescheiden. En een andere commando vertelde dat hij het een stuk moeilijker vond om thuis de touwtjes in handen te houden dan om een pittige missie te volbrengen. Interessant, toch? Blijkbaar betekent het feit dat je iemand uit een levensgevaarlijke situatie in Afghanistan kunt bevrijden nog niet dat je aan de eettafel zonder stemverheffing kunt zorgen dat je kind zijn bord leegeet. Dat laatste lukt hier thuis dan weer wel. En ik ben ook nog niet gescheiden.

Misschien ben ik toch nog commando-waardiger dan ik dacht.