Column Hanneke: ‘Met een slee onder mijn arm, fietste ik de halve stad door’

Ieder kind is behept met een bepaalde aaibaarheidsfactor. Toegegeven, de een wat meer dan de ander, maar door die over het algemeen hoge mate van schattigheid die kinderen bezitten, wil je niks liever dan ze de hele dag knuffelen. En knuffelen is ontzettend goed voor de hersenen en oxitocine en serotonine en dopamine en wie weet welke -ines nog meer.

Als je in die enorme blauwe ogen kijkt, kan je alleen nog maar ja en amen zeggen

Nu is het zo dat ik een dochter heb die kennelijk bovengemiddeld veel behoefte heeft aan al die -ines. Haar aaibaarheidsfactor is namelijk zeer zeker meer dan bovengemiddeld. Ik ben natuurlijk zwaar bevooroordeeld, maar ik weet mij gesterkt in mijn overtuiging doordat ook anderen met enige regelmaat opmerken hoe überschattig mijn kind is. Dat zijn natuurlijk de mensen die haar nooit op standje boos hebben gezien en die er niet bij waren toen ze tijdens een doorregende nacht op de camping het middenpad van de vouwwagen begon onder te plassen. Wat denk ik de doorslag geeft: haar enorme blauwe ogen. Als je daar in kijkt, kan je alleen nog maar ja en amen zeggen. Bijna dan hè, er moet nog wel een klein beetje worden opgevoed.

Maar goed, ik zeg dus altijd tegen mensen die mij complimenteren met de ogen van mijn kind (alsof ik die persoonlijk erin gemonteerd heb) dat ik van ganser harte hoop dat ze niet om een puppy gaat vragen. Zeg daar dan maar eens nee tegen namelijk.

Waar ze om vroeg was…een slee!

Nu was ze laatst jarig en was ik zo onnozel om te vragen wat ze graag zou willen hebben. Altijd een risico natuurlijk. Gelukkig, gelukkig! Ze vroeg niet om een puppy. Misschien dat ik haar en haar broers inmiddels dan toch voldoende duidelijk heb gemaakt dat een puppy erin, ik eruit betekent. Of het gebrek aan behoefte aan een huisdier is gewoon erfelijk, dat kan ook. Nee, ze hoefde geen puppy. Waar ze om vroeg was…een slee! 

Zo'n volkomen nutteloze sta-in-de-weg, behalve één keer in de vijftien jaar. En die één keer in de vijftien jaar was precies afgelopen jaar. Tot mijn dochters verdriet dus zonder slee, dat wel. Voorlopig verwacht ik geen grote dosis sneeuw, dus een slee lijkt mij volkomen overbodig.

Maar ze bleef het de daaropvolgende weken volhouden: ik wil een slee voor mijn verjaardag. Al mijn betogen over klimaatverandering en resultaten uit het verleden die geen garantie bieden voor de toekomst mochten niet baten. Er zat niks anders op, ik kon die blauwe ogen niks weigeren: er moest en zou een slee komen. Ik sprak mijn contacten aan bij de leukste kringloopwinkel van de stad. Die hadden nog wel een mooi exemplaar op voorraad, dat ik voor een tientje mee mocht nemen. Op een zonnige herfstdag toog ik naar de winkel, rekende af en fietste met een slee onder mijn arm de halve stad door. Ik had in ieder geval bekijks. 

Kinderlijk vertrouwen

Mijn dochter kreeg haar slee voor haar vijfde verjaardag. Ooit zullen de witte vlokken weer uit de lucht dwarrelen, daar is ze heilig van overtuigd. Laat mama maar praten met haar twijfels over het komende winterweer: Zíj is er helemaal klaar voor. 

Doe mij ook maar een portie van dat grote geloof in wat je nog niet ziet, maar waarvan je zeker weet dat het komt. Een beetje kinderlijk vertrouwen is zo gek nog niet. Op naar een sneeuwrijke winter!

Hanneke is kerkelijk werker voor een dag in de week, getrouwd en moeder van twee zoons en een dochter. Tijdens alle ritjes die ze maakt naar school, zwembad, pastorale gesprekken en peuterspeelzaal, denkt ze heel wat af. Al denkend worden de grote dingen klein en de kleine dingen groot. Van het resultaat van al dat denkwerk maakt ze graag een mooi verhaal zodat ook anderen ervan kunnen genieten. Lees al haar columns hier.