Column: ‘Ik, haar bloedeigen moeder, kreeg haar niet mee’

Schrijver C.S. Lewis zegt ergens dat, ik parafraseer, je pas voelt hoe groot je ego is wanneer het wordt geraakt. Pas als je zelfbeschikkingsrecht aan de randjes wordt bijgeschaafd, besef je hoeveel controle je graag hebt. En wanneer een ander zich boven jou verheft, weet je pas hoe groot je graag zou zijn.

Wij Nederlanders hebben een huis van een ego. Wij de baas, wij de keus, wij de vrijheid. Ík heb een huis van een ego. En in een volgzame cultuur als de Spaanse komt dat nog extra uit de verf. Mensen hier kunnen goed gehoorzamen. Ik niet zo.

Vanochtend stond ik knarsetandend op de school van onze kinderen. Dochter Ninne was ziek geweest en een half dagje school leek mij genoeg. Toen ik daar aankwam om haar op te halen, werd me doodleuk verteld dat ik haar niet mee kreeg. Ik, haar bloedeigen moeder, kreeg haar niet mee. Beleid, en ‘ze doet het prima’. Met mijn tong in de knoop en kortsluiting in mijn hoofd probeerde ik in m’n steenkolenspaans op respectvolle wijze duidelijk te maken dat dit helemaal van de #%$¥¥!>>$+’£$ was, maar ik kreeg het niet voor elkaar. Ik moest buigen. Innerlijk stampvoetend en tierend, liep ik terug naar de auto. Verslagen door de taalstrijd waarbij ik met 86-0 achter lag. Laaiend doordat mijn moederlijke autoriteit werd ondermijnd. Mijn kind, mijn regels. Ik de baas.

Toen ik twee uur later de kinderen ophaalde van school huppelde Ninne blij naar me toe. Ze was wel even verdrietig geweest toen ze hoorde dat ze niet met me mee mocht, maar ‘meester Mario kan super goed troosten, mam’. En op mijn vraag of ze zich niet ziek voelde schudde ze verwoed haar hoofd.

Tijdens het afwassen vanmiddag (ja, ik weet het, ook al zo nederig) schoot me ineens iets te binnen: vorige week vroegen we God om andere volwassenen in het leven van onze kinderen in Spanje. Zo bidderig zijn we momenteel eigenlijk niet eens, maar dit hadden we gevraagd. Rolmodellen, gezonde autoriteitsfiguren. Die af en toe voor hen zouden zorgen en die hen aanmoedigen. Mensen bij wie ze zich veilig zouden voelen. 

Meester Mario wist kennelijk dat ze het kon. En meester Mario kan heel goed troosten.

De Franciscaanse priester Richard Rohr bidt dagelijks om een moment van vernedering. Omdat het je een een kijkje biedt in de ware aard van je ego, achter de keurig opgehangen gordijntjes van fatsoen en liefelijkheid. Backstage, zeg maar. En omdat het je leert klein te durven zijn. Om daarin groots te zijn. Ik zou wel willen dat ik dat zou willen.

Lees hier alle andere columns van Gerrianne