Column mama Mirjam 14: Feest bij de tent

Nog even terug naar de vakantie, naar slingers bij de tent. Naar ballonnen en cadeautjes, met uitzicht op de bergen. 

Toen het ‘s avonds stil was, en al bijna donker, versierden wij de tent. Slingers van de tent naar de boom en weer terug. Onze baby werd drie en dat zouden we vieren. Een tikkeltje weemoedig voel ik me altijd, die avond vooraf. Vier keer in het jaar heb ik daar last van. Dan gaan mijn gedachten terug naar toen, dan kijk ik foto’s en filmpjes terug en dompel ik me onder in mijn herinneringen. Herinneringen aan dikke buiken, hele kleine baby’s, couveuses en borstvoeding. Ik ruik een mix van Zwitsal en desinfectiemiddel en probeer terug te gaan naar die te snel vervlogen momenten. 

Ik wilde haar diagnose niet. Dat vind ik nog steeds pijnlijk

Teruggaan naar die momenten met Livia doe ik met gemengde gevoelens. Livia kwam op de wereld, met al haar specifieke kenmerken, maar zonder diagnose. En ik omhelsde en had lief, maar was ook angstig en onzeker. Ik wilde haar, maar haar mogelijke diagnose niet. En dat… dat vind ik pijnlijk, nog steeds! Menselijk, maar pijnlijk. Ik wilde dat ik vanaf dat eerste moment het complete plaatje had kunnen omarmen, dan had ik nu met nog meer vreugde teruggekeken! Maar gisteren was geweest, dit was vandaag. Dus we hangen zelfgemaakte slingers op en keken uit naar morgen, naar een vrolijk, jarig snoetje. 

De dag startte droog en we zongen voor de tent voor Liv. Ze had er geen idee van dat ze voor de derde keer jarig was, maar werd blij van onze vrolijkheid. Ze kreeg cadeautjes, we aten croissantjes en we maakten foto’s vlak voor de eerste druppels vielen. Livia’s derde verjaardag viel letterlijk in het water, want al snel kwam de regen met bakken uit de lucht. Toen we na een paar uur buiten kwamen, zagen we dat de tent een eiland was geworden. Water overal, behalve in de tent. Maar het was goed. We waren samen, we knuffelden, we vierden, we sliepen en we zorgden dat Liv geen voet buiten de tent zette! 

De wolken trokken weg, we omarmden haar voor honderd procent

Aan het eind van de dag werd het droog. De wolken trokken langzaam weg en de bergen werden weer zichtbaar. Zo symbolisch voor wat er in de eerste weken van Livia’s leventje gebeurde. De wolken trokken weg, we omarmden haar voor honderd procent! En met dat de wolken wegtrokken, werden de bergen zichtbaar. Er waren én er zijn hobbels te nemen, maar wat wandelen we de meeste dagen met liefde en plezier op de toppen van de bergen! Ups en downs, het is een gewoon leven! Op naar een nieuw jaar met Liv! 

Meer lezen over Livia? Hier vind je alle columns van mama Mirjam.