Column Mama Mirjam #40: ‘Het zal mij een zorg zijn’

Met de warme, Italiaanse zon in onze broekzakken zijn we het schoolleven weer ingerold. In de aanloop naar het nieuwe cursusjaar wisselden goede moed en hangende schouders elkaar in rap tempo af. En nu de eerste meters van de marathon zijn afgelegd, durf ik voor het eerst in ruim vijf jaar te zeggen dat we een zorgenkind hebben.

Ik doe het met schroom en een tikkeltje pijn, want liever spreek ik van een zonnekindje. Dat doet gevoelsmatig ook meer recht aan Livia’s persoonlijkheid. Toch is ze werkelijk een zorgenkind, in de zin van ‘een kind dat extra zorg behoeft’. Zelf is ze zich daar uiteraard geen moment van bewust. Ze dartelt en danst, ze leeft en leert, ze groeit en bloeit op haar eigen, mooie manier. Maar ze kan dit niet in een groep met vijfentwintig andere kinderen, zonder iemand die haar af en toe bij de hand neemt. Ze kijkt naar haar klasgenootjes en leert ontzettend veel van hen. Daarnaast laat ze, door simpelweg zichzelf te zijn, zien dat je met elkaar ‘klas’ kunt zijn in een prachtige verscheidenheid. Maar ze heeft begeleiding nodig, omdat ze in haar upje aandacht vraagt voor een halve klas.

Ik durf voor het eerst in ruim vijf jaar te zeggen dat we een zorgenkind hebben.

Nu lijkt dit allemaal niet zo’n onoverkomelijk probleem, zij het niet dat wij in ‘Nederland regeltjesland’ wonen. Livia heeft elke dag een poosje iemand nodig die haar één op één in de klas kan helpen en ook niet wegrent als er een luier verschoond moet worden. Haar diagnose lijkt me duidelijk, die gaat ook gedurende haar basisschooltijd niet veranderen. Dus hoppa, een klap erop, handtekening eronder en aan de slag. Dat zou je denken. Zucht.

Zo makkelijk zou het zijn als er geen mensen achter de schermen zaten met een houding die me iets zegt als ‘het zal mij een zorg zijn’. En dan in de spreekwoordelijke zin van het woord. Want als het hun echt een zorg was, dan zou er wel iets geregeld worden.

Ik wil ervoor kiezen mijn schouders te rechten en de goede moed weer bij elkaar te rapen

Soms maakt het me moedeloos. Maar gelukkig hebben we ook medestrijders. Mensen die de wapens hanteren omdat ze zich ook zorgen maken. Mensen die met ons meeknokken totdat de zon weer kan gaan schijnen. En ik wil er daarom oprecht voor kiezen mijn schouders te rechten en de goede moed weer bij elkaar te rapen.

Op het moment van schrijven, zie ik Liv op de grond zitten met haar poppenkinderen. Ze zingt voor hen en zet hen in een lange rij. Ook zij hebben de Italiaanse zon op hun bol gevoeld, omdat Livia hen meenam op reis. Ze begeleidt hen vaak één op één en schuwt ook een luiertje niet. Haar toewijding is groot en haar creativiteit eindeloos.

Ze leert me onbewust een mooie les! Zó wil ik ook knokken, met toewijding en af en toe een flinke dosis creativiteit.

Het zal mij een zorg zijn.