Column Mama Mirjam #41: ‘Ik dacht dat ons leven nooit meer gewoon en normaal zou zijn’

Ongemerkt zijn we een jubileumnummer gepasseerd. Eenenveertig verhaaltjes al, met Livia in de hoofdrol. Eenenveertig keer een greep uit haar kleine leventje. De verdrietigste, meest confronterende en zorgelijke columns doen het absoluut het beste. We lezen nu eenmaal graag over andermans sores en ongemakken, zijn dol op emotionele verhalen en kunnen onszelf verliezen in de ellende van een ander. Wij mensen zijn echte online ramptoeristen.

Dus voor een ware bestseller moet ik eigenlijk eens, of nóg eens, schrijven over de intensive care, een huilend moederhart, de schrik over Livia’s diagnose, een zorgenkind of een falend zorgsysteem. Maar die jacht naar likes of een 10 doet geen recht aan Liv. Zij is namelijk het levende voorbeeld van puurheid, echtheid en oprechtheid. What you see is what you get. En wie ben ik dan om een gevoel te beschrijven dat er niet is? Een situatie op te kloppen, terwijl deze helemaal niet zo speelt? Ik schrijf over het echte, gewone leven en soms weet ik het daarom eventjes niet.

Afgezien van het gedrocht dat ‘zorgaanvraag’ heet, loopt het leven met Liv nu op rolletjes. Ze ontwikkelt zich en wordt met de week bijdehanter. Zinnen als ‘niet grappig!’, ‘ga eruit!’ en ‘eerst bidden!’ zijn overduidelijk en verstaanbaar. Ze gaat met plezier naar school en weet steeds beter wat ze wil. Dus wat valt er te vertellen? Wat is interessant genoeg om te lezen?

En zo zijn we weer terug bij af. Terug bij de tranentrekker en de emotionele rollercoaster. Maar dat is niet wat ik wil en niet zoals het moet zijn. Want juist het kleine is fijn en het gewone een zegen. Elk stapje een feestje en het normale een wonder!

Toen Livia het syndroom van Down bleek te hebben, dacht ik dat ons leven nooit meer gewoon en normaal zou zijn. Ik dacht in grote problemen en weinig stapjes. In ongemakken en onmogelijkheden. Maar kijk nu! Ik kan een gewóón stukje schrijven. Over een kleuter die haar poppen toespreekt. Over een meisje dat over het schoolplein fietst. Over een kind dat blij is dat de juf weer beter is. Over Livia met downsyndroom die eerst bidt en dan pas gaat eten.

Heel gewoon.

En ik waardeer het gewoon! Ik waardeer en deel het gewone leven, de normale dingen van alle dag. Want hoe gewoon iets ook lijkt, niets is vanzelfsprekend.

Reageren

Haatdragende en/of respectloze reacties worden verwijderd.