Mama Mirjam: ‘Ik wens dat we vriendjes blijven!’

Op maandagmorgen breng ik Liv naar haar klas – groep 1/2 – nadat ik haar van de duikelrek heb gevist. Dat is iedere dag hetzelfde liedje. Een sprintje naar het rek, om er als een luiaard aan te hangen. Een grote grijns op haar gezicht. Ze is zonder twijfel de vrolijkste, actiefste luiaard die er bestaat.

‘Goedemorgen, juf!’ zegt ze keurig. Echt hoor, de opvoeding lijkt voorlopig best geslaagd. Ze loopt naar haar vaste plekje: op het hoekje van de halve kring. Dicht bij de juf, voor het geval dat, en met ruimte ernaast voor haar begeleider. Nog voor ze goed en wel zit, krijgt ze twee vriendenboekjes in haar handen gedrukt. Één om in te vullen.

‘Wil jij erin schrijven, Livia? Dan ben je de tweede!’ Natuurlijk wil Liv dat. Ze klemt het boekje blij tegen zich aan. Het andere boekje is van haarzelf. Al heel wat vriendinnetjes hebben erin geschreven en nu was een vriendje aan de beurt. Ik blader snel naar zijn bladzijde en lees wat hij – met zijn moeder – heeft ingevuld.

’Kijk eens, ook een mooie foto erbij!’ Vriendje straalt en ik… ik straal met hem mee. Niet normaal, zo lief als het is ingevuld.

Wat vind ik leuk aan jou? – Ik vind jou lief.
Mijn held of heldin is: – Livia en E.
Mijn wens voor jou: – Dat we vriendjes blijven! ❤️
Ik smelt.

Weet je wat dit is? Inclusie in zijn puurste vorm! Ik weet bijna zeker dat de kindjes die haar boekje invulden – of haar vroegen om in dat van hen te schrijven – geen idee hebben dat ze downsyndroom heeft.

Gewoon hun vriendin

Ik moet weer denken aan mijn gynaecoloog, vlak na Livia’s geboorte. Hij vertelde dat zijn beste vriend ook Down had. ‘Ik kwam er pas op mijn twaalfde achter,’ zei hij. ‘Voor mij was hij gewoon mijn vriend.’ Nu zie ik het voor mijn ogen – én op papier – gebeuren. Livia is gewoon hun vriendin. En ze hopen dat dat zo blijft. Mét een hartje erbij.

Terwijl ik dit schrijf denk ik: wat zou het mooi zijn als we allemaal een beetje meer op deze kinderen leken. Als we net zo open en onbevangen naar anderen keken. Zonder oordeel. Zonder weg te kijken. Hoe anders zou de wereld eruitzien als we mensen met een beperking gewoon onze vriend lieten zijn.

En precies daarom is het waardevol als kinderen als Liv – als het even kan – meedraaien in het regulier onderwijs. Want door sámen op te groeien, leren kinderen dat anders-zijn erbij hoort.

Natuurlijk komen ze er op een dag achter dat Livia syndroom van Down heeft. Maar dan is ze al lang hun vriendin. Gewoon Livia. Met toevallig een extra chromosoom.