Column Margje: Een boodschap van mijn vader

Toen ik de column van Tijs las, moest ik denken aan mijn vader. Ik was 25 jaar toen ik op een avond gebeld werd. “Je vader is van de trap gevallen.” Ik woonde in Amsterdam en ging halsoverkop naar huis, naar Hattem.

Mijn vader belandde in het ziekenhuis en was niet aanspreekbaar. Na een avond weg was hij thuisgekomen en naar boven gegaan. Mijn moeder, die beneden was, hoorde plotseling een hard gebonk. Ze ging kijken en vond hem onderaan de trap.

Ziekenhuis

Er waren twee scenario’s: of hij kreeg een hersenbloeding op het moment dat hij de trap beklom, of hij gleed uit, viel en de beschadigingen die op zijn hersenen waren te zien, kwamen door de val.

Het zag er slecht uit. Na een aantal dagen in het ziekenhuis overleed hij. Ik heb niet meer met hem kunnen praten. Maar gelukkig waren we niet met ruzie uit elkaar gegaan. Dat konden we namelijk ook goed: ruziën. Waarop mijn moeder dan vaak zei: “Als je ruziemaakt, ben je nog maar halverwege, want je moet het ook weer goedmaken.” Dat laatste werd dan ook veelvuldig gedaan.

Na zijn overlijden, herinnerde mijn moeder zich dat hij iets in de bovenste bureaulade had gelegd wat wij na zijn dood moesten lezen. Dat moment was aangebroken, wonderlijk kort nadat hij dat had aangegeven.

Wat zou erin staan? Opdrachten voor ons allemaal? Een voorbereiding van een rouwdienst? Mijn moeder maakte de envelop open en zag een rommelig papiertje, gescheurd uit een oude agenda. Er stonden titels van liederen op en in het midden de zin: “Zonder God red ik het niet, zonder God red je het niet.”

Ken je Jezus ook?

Op de dag van de begrafenis zaten er ruim 700 mensen in de kerk. Velen van hen niet gelovig, maar mijn vader kennend uit de paardenwereld. En kennend als iemand die zomaar kon vragen: “Ken je Jezus ook?” tijdens het keuren van een paard.

Het was de conclusie van mijn vader, na een veelbewogen leven. En te mooi om niet te delen als je collega zich afvraagt: kan het zonder God?