Martine: ‘Na een paar dagen weet ik het zeker: Mijn kinderliefde is op. De ‘adults only’ camping lonkt’

Ik kijk opzij: de zeven meter lange caravan komt naast ons tot stilstand. De ruime gezinsauto opent haar deuren en spuugt maar liefst drie kinderen in de basisschoolleeftijd uit. En alsof het nog niet erg genoeg is, stapt de moeder uit met een kleine baby op haar schoot. O Heer, ontferm U, mompel ik voor me uit, het zijn er vier. Daar gaat mijn rust.

Het is zover. 

Vorige week zwaaiden we zoonlief uit op het vliegveld nadat hij nog een weekje met ons mee was naar Spanje. Wij begonnen aan ons nieuwe leven: vakantie zonder kinderen.

Vijfentwintig jaar lang sleepten we ons kroost half Europa door. Met campingbedjes, luchtbedden, Jip en Janneke slaapzakken, kadootjes voor onderweg, spuugdoekjes, luiers en potjes voeding, want je weet maar nooit of ze dat in het buitenland ook hebben… We reden zonder navigatie of reservering, en hoopten dat we ergens terecht konden. En dat zonder mogelijkheid om de camping te onderwerpen aan nauwkeurig onderzoek op basis van reviews. Dat waren nog eens tijden.

We reden zonder navigatie of reservering, dat waren nog eens tijden.

We hebben heerlijke vakanties gehad met onze jongens, we zijn op geweldig mooie plekjes geweest, gezellige campings en dito mensen ontmoet. En uiteraard waren er ook dramatische vakanties waarin we niet echt tot rust kwamen, de jongens zich niet goed vermaakten en we met een achterbank vol vermoeide en jengelige kinderen overal campings troffen met bordjes ‘complet’.

En nu is het voorbij. Gek eigenlijk dat, als je er middenin zit, je dat gewoon doet. Als ik nu om me heen kijk op de camping en ik zie gezinnen met kleine kinderen, kan ik alleen maar denken: ‘hoe hebben we dat in vredesnaam allemaal gedaan?’. En zo komen er tijdens onze vakantie allerlei herinneringen langs, en mijmert er af en toe een klein heimweetje in mij om de dingen die voorbij zijn gegaan.

Maar eerlijk is eerlijk: deze vakantie overheerst vooral het plezier over mijn herwonnen vrijheid. Met een mengeling van compassie en leedvermaak kijk ik naar de vermoeide papa’s en mama’s om mij heen die zeulen met opblaas flamingo’s, terwijl ik mij genoegzaam in een strandstoeltje nestel om aan mijn zoveelste boek te beginnen.

Tekst gaat hieronder verder.

• Blijf je thuis deze zomer? Met deze 13 tips heb je een heerlijke vakantie

  Klik hier

Een potentieel gevaar voor rust

Deze fase levert een nieuwe verhouding op ten aanzien van gezinnen met kleine kinderen. Daar waar de aanwezigheid van kinderen eerder vooral potentiële speelvriendjes betekende en gezelschap van ouders in dezelfde leeftijd, vormen ze nu vooral een potentieel gevaar voor mijn rust…

Dus als ik tijdens mijn siësta in mijn ooghoek de bewuste auto aan zie komen rijden en de kinderschare uit zie stappen, slaat de schrik mij om het hart. Terecht, zo bleek al snel.
De kinderen bleken nogal gewend te zijn aan directe behoeftebevrediging en bij het uitblijven daarvan werd dat op niet mis te verstane wijze meegedeeld.

Ik denk dat als ik ooit zo tegen één van mijn beide ouders had gesproken, ik twee dagen in mijn tent had gezeten. De communicatie, maakt niet uit waarover, verliep op een niveau van minimaal 80 decibel en de jongste telg had kennelijk de taak toebedeeld gekregen om vóór 07.00 uur vast de trend voor de rest van de dag te zetten. Langzaam transformeer ik in een grumpy muppet en raak ik bij het minste gejengel al super geïrriteerd. Argwanend houd ik de kinderen in de gaten om nog een beetje voorbereid te zijn op de zoveelste driftbui die vervolgens door de ouders met geschreeuw in de kop gesmoord wordt.

Is mijn kinderliefde opgeraakt dat ik dit soort herrie en gedoe niet meer kan verdragen?

Na een paar dagen weet ik het zeker: Mijn kinderliefde is op. De ‘adults only’ camping lonkt. Ik wil geen zeurende, jengelende kinderen meer om mij heen. Ik wil niet om 07.00 uur wakker worden door een schreeuwend kind en dan een half uur moeten wachten tot één van de ouders bereid is om in de benen te komen. Is dit nu mijn voorland? Is mijn kinderliefde opgeraakt dat ik dit soort herrie en gedoe niet meer kan verdragen?

Na een paar dagen vertrekken we gelukkig naar een andere camping en doet de rust zijn intrede. Het antwoord op de vraag of een adults only camping misschien passender is, wordt ook verbazingwekkend snel beantwoord. Ze staat tegenover ons op de camping: een klein meisje van een jaar of vijf. Een pittig ding, heerlijk ondernemend, een soort animatie recht voor je neus. Ze sleept blijmoedig haar kleine zusje overal mee naar toe, die daar af en toe wat schaafwonden aan overhoudt, fietst zingend over straat en danst wat in het rond met haar blote babypop. Ik amuseer me kostelijk.

Oké, gelukkig. Ik heb nog kinderliefde in me. Die adult only camping laten we voorlopig links liggen. Maar oordoppen zijn vanaf nu noodzakelijk, en een kleine risico inventarisatie voor onze plek op de camping kan ook geen kwaad. We gaan het nog een jaartje proberen.