Column Martine: 'Ik heb veel tijd genomen om door de schrik heen te ademen'

Ik maakte recent een heel naar ongeluk mee, gelukkig zonder lichamelijk letsel, maar wel met de nodige schade en schrik.
Nu ben ik als lichaamsgericht therapeut aardig vertrouwd met de reacties van een lijf op een schokkende gebeurtenis en weet ik gelukkig ook een beetje wat er dan van belang is.

Net na het ongeluk werd ik me, ondanks mijn paniek en verdriet, heel goed gewaar van mijn lijf.
De trilling, de neiging om naar binnen te keren, mijn behoefte aan lijfelijke geruststelling en nabijheid.

Er is gelukkig de laatste jaren steeds meer aandacht voor de lichamelijke kant van ons welzijn.
We weten dat onze (vroegste) herinneringen liggen opgeslagen in ons lijf en we onderkennen steeds meer het belang van aanraking en lijfelijke nabijheid voor ons welbevinden en het helen van onze -traumatische- ervaringen.

Als we ouder worden neemt onze verlegenheid met aanraking en intimiteit toe

Aanraking is een intieme en krachtige vorm van communicatie. Het is ook de allereerste ervaring die we in ons leven opdoen. Aanraking is vanaf de moederschoot het belangrijkste wat ons in leven houdt. Virginia Satir, een bekende Amerikaanse gezinstherapeute, zei ooit: “We hebben vier knuffels per dag nodig om te kunnen overleven, acht om te blijven zoals we zijn en twaalf om te kunnen groeien.“

Als we jong zijn is het vaak heel gewoon om aan te raken en aangeraakt te worden, al zijn daar helaas ook pijnlijke uitzonderingen op. Maar als we ouder worden neemt onze verlegenheid met aanraking en intimiteit toe. In een maatschappij die vooral veel waarde hecht aan het denken, worden we uitgenodigd om de boel een beetje onder controle te houden, logisch te redeneren en ons houvast te zoeken in wetenschappelijke onderbouwingen. Echte hoofdzaken dus.

We lopen het risico daarmee weg te raken van het bewonen van ons lichaam. Door recente gebeurtenissen als de coronacrisis en de MeToo discussie komen die aanraking en lijfelijke nabijheid nog meer onder druk te staan. Eén van mijn klanten zei laatst: ik word nog door twee mensen in mijn leven met regelmaat aangeraakt, door jou en door de kapper. Diep verdrietig dat een zo gezonde behoefte aan aanraking en nabijheid soms zo weinig vorm kan krijgen in het gewone dagelijkse leven. We hebben ons weer toe te bewegen naar de normaliteit én de noodzaak van aanraken en aangeraakt worden.

Ik heb veel tijd genomen om door de schrik heen te ademen

Terug naar het ongeluk. Het gebeurde bij mijn huis, dus de mensen die uiteindelijk op dit ongeluk afkwamen waren mijn directe buren. Geen van hen bleek in staat om mij even vast te houden of aan te raken. Het feit dat ik het ongeluk zelf had veroorzaakt was daar wellicht debet aan, of misschien waren ze gewoon verlegen met de situatie. Daar stond ik dan, met een lijf vol schrik, een grote rotzooi aan schade en mensen die op afstand bleven. Gelukkig was mijn man er al snel en kon ik hem vragen om mij vast te houden. Ik kon de trilling in mijn lijf toelaten en ik heb veel tijd genomen om door de schrik heen te ademen.
Zo kon ik mezelf gerust stellen.

12 knuffels per dag. Misschien een beetje ambitieus, maar hé: de meeste van onze goede voornemens zijn aan de ambitieuze kant dus dan kan er nog wel eentje bij toch?

Ik wens je een lijfelijk nieuw jaar!