Columnist Martine kwam tussenbeide bij een vechtpartij en vraagt zich af: ‘Wat is er eigenlijk mis met vechten?

Zandvoort in de avond. We hebben genoten van de eerste zomerse dag aan het strand. Rozig en loom fietsen we door het centrum richting ons appartementje.

Achter mij ontstaat rumoer en opschudding. Als ik omkijk, zie ik een groepje jongens van een jaar of 20 tegen elkaar staan schreeuwen, links van mij stopt een witte auto waar drie jongens letterlijk uit komen stormen. Het laat zich raden wat hier staat te gebeuren. Luttele seconden later tref ik mezelf aan tussen twee groepen jongens met een enigszins verhoogde testosteron waarde, in een poging het tij te keren. Ik hoor mezelf roepen: “Doe normaal, haal eerst eens gewoon adem, dit lost niks op!”

Heel even lijkt het effect te hebben, een paar jongens lopen weg, maar één van hen maakt een – niet voor herhaling vatbare – opmerking en alsnog slaat de vlam in de pan. Ik doe nog een kleine poging maar natuurlijk heeft het geen enkele zin. Er vallen rake klappen en het gezelschap verdwijnt al vloekend en rennend uit beeld. Ik stap, nog steeds rozig maar niet meer zo loom, op de fiets.

Als ik het voorval op mijn werk aan een collega vertel kijkt ie me aan en zegt: “Wat is er eigenlijk mis met vechten?” Hm, van je collega’s moet je het maar hebben. Best een rake vraag.

Want natuurlijk spring ik hiertussen. Grote harmoniezoeker die ik ben.

Want natuurlijk spring ik hiertussen. Grote harmoniezoeker die ik ben. Geen ruzie maken hoor, niet al te boos zijn, zullen we het een beetje leuk houden? Ik heb al aardig wat werk gehad in mijn leven aan het leren herkennen en toelaten van mijn boosheid. Het oefenen met ruzie maken en schuren en niet altijd de lieve vrede zoeken. In verbinding blijven met wat ik wil in plaats van gelijk proberen op te lossen wat buiten me is. Maar mijn eerste neiging blijft. En dan word ik bang van ruziënde en vechtende mensen en wil ik het zo snel als mogelijk fixen.

Bijzonder dat in ons gedrag hier-en-nu onze vroegere oplossingen in het leven steeds zichtbaar zijn en blijven. Het werkt in alles door. In de keuze voor het werk wat je doet, de relaties die je aan gaat of juist niet aan gaat, je manier van reageren op situaties. Ook in je lijf is die eerste beweging opgeslagen en zichtbaar. Zo brengen we onze geschiedenis overal in mee. Dat wat je overleving was, wordt vaak je kwaliteit. Als je dat leert herkennen in je leven biedt het een kans om te oefenen met wat je nog niet zo goed beheerst. In mijn geval oefenen met me terughouden, niet als vanzelf de verantwoordelijkheid naar me toe trekken. Het erbij houden dat mensen het soms niet goed met elkaar hebben of elkaar letterlijk de hersens in slaan.

Je had wel een mes tussen je ribben kunnen krijgen

Mijn zoon biedt me nog een ander perspectief op het geheel als ik het verhaal thuis vertel. “Je had wel een mes tussen je ribben kunnen krijgen.” En inderdaad eerst even ademhalen en vertragen geeft je de gelegenheid om een kleine risico inschatting te maken. Best handig. Zoonlief twee is vooral bezig met de vraag hoe het er uit moet hebben gezien dat ik me daar op straat in dat strijdgewoel heb gestort en heeft plaatsvervangende schaamte.

En nu ik er zo over nadenk zal het er vanuit het perspectief van deze jongens ook wel enigszins bijzonder uit hebben gezien. Wil je lekker een potje raggen, stuit je ineens op een vrouw van middelbare leeftijd op een elektrische fiets die hysterisch loopt te roepen dat je adem moet halen. Als ik daar nou de volgende keer zelf even mee begin dan heb ik in ieder geval de keuze om me om te draaien en weg te fietsen.

Maar ik geef geen garanties.

Lydia: 'Ben ik nog de rebel en dwarsligger die ik altijd wilde zijn?'

Lees ook over:

Lydia: 'Ben ik nog de rebel en dwarsligger die ik altijd wilde zijn?'