Column Martine: 'Mijn zoon legt even in een paar zinnen de essentie van leiderschap bloot'

Ik zit met mijn jongste zoon in de auto. Het gesprek gaat – zoals wel vaker de laatste tijd – over school. Het schoolsysteem en mijn zoon hebben nogal een haat-liefde verhouding en dat levert de nodige uitdagingen op. Ik informeer bij mijn zoon naar een leerkracht waar hij in eerste instantie behoorlijk goed mee uit de voeten kon. Een fijne, chille gast die gezelligheid met zich meebracht en mijn zoon zowaar wist te interesseren voor een vak wat hij voorheen als ‘dodelijk saai’ bestempelde. Het valt me op dat mijn zoon de laatste tijd heel anders over hem praat. Kennelijk is de liefde bekoeld en ik ben benieuwd waar dat eigenlijk mee te maken heeft.

Mijn zoon kan me dat echt haarfijn uitleggen: “Eerst was hij chill, maar nu doet ie alsof we zijn vriendjes zijn en dat trek ik niet. Je kan echt alles tegen hem zeggen, ook hele respectloze dingen en dan lacht hij er gewoon om. Dat is toch heel raar? En dan is het de ene keer heel leuk en kan je alles zeggen en dan kan het een volgende keer ineens niet en dan krijg ik op mijn donder dat ik geen respect heb. Dat is dan toch niet mijn probleem?”

Ik moet even glimlachen om het feit dat mijn meest rebelse kind hier een pleidooi houdt voor gezonde grenzen. Ik heb net de afgelopen week een leiderschapstraining gevolgd en mijn zoon legt even in een paar zinnen één van de belangrijkste essenties van leiderschap bloot.

Mijn zoon legt even in een paar zinnen de essentie van leiderschap bloot

Zowel binnen liefdessystemen als taaksystemen is er een belangrijke wet; die van de verticaliteit. Er is een verticale relatie tussen ouders en kinderen, leiders en leden, leerkrachten en kinderen etc. Als die verticale grens verschuift of onduidelijk wordt, levert dat gedoe op. Er is nu eenmaal een gezond verschil in plek. Het is de ordening zoals die in de schepping is gelegd. Kijk alleen maar naar de relatie tussen ouders en kinderen. Als de ordening wordt geëerd en ieder zijn eigen plek inneemt, geeft dat rust in het (liefdes)-systeem. Het is de taak van de ouder/ leider/ opvoeder om die grens te bewaken. Om te zorgen voor een gezond evenwicht zodat er optimaal geleerd kan worden.

De andere kant laat zich al raden. Plekverwarring geeft onrust. Grenzen die vervagen, geven gedoe. Niet voor niks een veelbesproken thema in therapie. Kinderen die voor hun ouders hebben moeten zorgen, ouders die hun eigen plek niet kennen of nemen, te veel of te weinig begrenzing; het levert allerlei soort verwarring en pijn op. Het systemische werken geeft mooie richting om de gezondheid en verticaliteit in relaties terug te brengen en te herstellen.

Ik hoop dat zijn leerkrachten bereid zijn in de spiegel te kijken die mijn zoon hen voorhoudt

Ze hebben op school nogal hun handen vol aan dit leuke exemplaar van ons gezin. En toegegeven, er valt nog wat te groeien in het omgaan met autoriteit en leren je mond te houden, al heb je 1000 maal het recht aan je zijde. Tegelijk hoop ik ook dat zijn leerkrachten bereid zijn in de spiegel te kijken die mijn zoon hen voorhoudt. Hij heeft namelijk erg goed in de gaten wat er op de onderlaag in de relatie met deze docent misgaat en hij nodigt als het ware zijn docent uit om hier weer leiding te nemen en zo de gezonde verticaliteit te herstellen.

Heb ik toch verdikke een slordige €1000 uitgegeven voor een leiderschapstraining, ligt de wijsheid hier thuis voor het oprapen. Misschien wordt het tijd voor zakgeld-verhoging.

(Ps: gelieve deze column niet aan mijn zoon te laten lezen ;-))

• Column Martine: ‘Ik roep vandaag uit tot ‘gewoon is het nieuwe bijzonder’ dag’

  Column Martine: ‘Ik roep vandaag uit tot ‘gewoon is het nieuwe bijzonder’ dag’