Column TimZingt: 'Ik wilde vakantie, geen lesje dank­baar­heid'

“Wat is er dan?” vraagt ze.
“’t Is dat je zo aandringt!” en ik begin te loeien. “Ik heb vakantie en normaal gesproken ben ik dan relaxed, maar de laatste tijd voel ik enorm veel spanning: al het gedoe in de wereld, alle polarisatie, oorlog, de klimaatverandering. Zul je altijd zien dat het op vakantie gaat stortregenen zodat onze caravan verandert in een ark van Noach. Of het wordt loeiheet. Zo kan ik toch niet ontspannen?! Het is toch om te janken! Zo vind ik het niet leuk meer!”

“Moet het dan leuk zijn?”
“Typisch zo’n vraag van iemand uit Afrika!” kef ik.

“Ik kom uit Azië”, mompelt Faith.
“Maakt niet uit!” grom ik. “Jij weet gewoon niet hoe het is om een goed georganiseerd leven te leiden: als ik wil relaxen, wil ik geen gezeur aan m’n hoofd. Daar heb ik gewoon recht op! Ik heb er keihard voor gewerkt.”

“Nou,” zegt Faith, “welkom in mijn wereld: ik kom van de Filipijnen en als het daar niet bloedjeheet is, is er wel een overstroming. En als die er niet is, dan is er wel een aardbeving of tsunami en als dat niet genoeg is: we hebben onze eigen huis-terroristen die de boel onveilig maken en een regering die ook niet vies is van geweld. Een chaos om te janken.”

“Leuk is anders”, balk ik. “Gebeurt dat allemaal tijdens jouw vakantie?”
“Nee, lieve sponsorpa, dat is altijd! Wie heeft gezegd dat altijd alles leuk moet zijn? Op de sponsorschool heb ik geleerd dat je ondanks alles dankbaar moet zijn. Dat probeer ik.”

“En helpt dat?” piep ik.
“Nou, het zet de boel weer in het juiste perspectief en in jouw geval is het perspectief dat je in een van de veiligste landen ter wereld woont. Dus niet janken maar danken. Daar wordt het sowieso leuker van.”