Column van een pleegmoeder (2): Levensles

‘Van proberen kun je leren’, ‘je bent kostbaar en uniek’. Zo zijn er nog heel veel levenslessen die wij ‘vroeger’ hebben geleerd van onze ouders, juffen of andere wijze mensen in ons leven. Nu is het onze beurt om wijze levenslessen aan onze kinderen mee te geven. Alleen soms loopt het overbrengen van die wijze levenslessen net iets anders dan gepland. 

Het is al bijna zomer. Ik heb nog steeds twee lege grote bloempotten in mijn tuin staan. Ik besluit dat vandaag de dag is om ze te gaan vullen. Een tochtje naar het tuincentrum is bovendien het uitgelezen moment om even met een kind apart op stap te gaan. 

Ik besluit dat pleegdochter Demi ‘de gelukkige’ is.

“Ga je straks even met mij mee naar het tuincentrum?”, vraag ik haar. Ik verwacht dat ze opspringt van blijdschap en ook zin heeft in even tijd samen. Maar ze twijfelt. Collin heeft met de rest van de kinderen een megagroot Nerf-gevecht op de planning staan. Ik weet hoe dat gaat; de pijltjes vliegen je om de oren en nergens in huis ben je meer veilig. De kinderen genieten daar ontzettend van - al druipt er meestal één kind huilend af omdat het te hard geraakt is. Ik zie de twijfel bij Demi en besluit haar zelf een keuze te laten maken. Ze kiest ervoor om met mij mee te gaan naar het tuincentrum. Ik zie aan haar dat ze liever thuisblijft, maar ik laat het even zo.

Levensles

In de auto zegt ze tegen mij dat ze liever thuis was gebleven en dat ze echt alleen meegaat voor mij. Ik begin aan mijn wijze-levenslesverhaal, over dat het belangrijk is dat ze ook doet wat ze zelf wil. Dat ze niet altijd maar moet doen wat anderen van haar verwachten, omdat je daar zelf echt niet gelukkig van wordt. Ze kijkt me resoluut aan en zegt: “Ja, dat zal ik doen, maar nu ga ik mee. Voor jou.”

Inwendig ben ik trots op dit moment. Natuurlijk had ik thuis al willen zeggen: Ik ga wel alleen hoor. Ik zie dat jij liever hier blijft. Maar mijn besluit om het gewoon te laten heeft goed uitgepakt. Het is zo heerlijk om de kinderen te kunnen leren hoe het leven werkt. En wat werkt er beter om daar het echte leven bij te gebruiken?

In het tuincentrum zingt ze uit volle borst. Dat iedereen kijkt heeft zij nog niet door en kan mij niets schelen. We komen aan bij de tuinbeeldjes en ze wordt op slag verliefd op een koolmeesje. Ze mag hem van mij meenemen. Nog harder zingend, vervolgt ze haar weg. We genieten van het samenzijn en van het tuincentrum. Aan het einde van de rit mag ze nog een ijsje met drie bolletjes.

Op een bankje eten we ons ijsje. Ze kijkt me aan en zegt: “Je hebt geen gelijk hoor. Ik vond het heel fijn om niet mijn eigen zin, maar jouw zin te doen vandaag.”

Lees ook deze column van Amy*: schapen

* In verband met de privacy van de pleegkinderen is Amy een gefingeerde naam.