Column van een pleegmoeder #8: ‘Van liefde tot zelf­be­heer­sing, alles is verdwenen’

Ik draai me gefrustreerd om in bed. Als er stoom uit mijn horen kon komen, dan zou dit het perfecte moment zijn. Veel te luidruchtig pak ik mijn telefoon en kijk op de klok 01:30. 

Ruimte en rust

Ze bestaan, ik weet het. Stelletjes die romantisch samen onder een veel te kleine deken, in een veel te klein bed liggen. Het is absoluut niet zo dat ik niet van mijn man of van knuffelen houd, maar ik heb ruimte nodig. Ruimte en rust. En die rust is op dit moment heel ver te zoeken. 

De vruchten van de geest

Collin geeft altijd aan dat ik me er niet aan moet ergeren en gewoon door moet slapen. In de vrede moet blijven. En soms, meestal, lukt me dat, maar vannacht gewoon echt niet. De tekst uit het Bijbelboek Galaten 5:22 popt in mijn gedachten op: de vrucht van de Geest is liefde, blijdschap, vrede, lankmoedigheid, vriendelijkheid, goedheid, trouw, zachtmoedigheid, zelfbeheersing. Nou, van liefde tot zelfbeheersing, alles is verdwenen.

Ik draai me nog een keer gefrustreerd om en trek iets aan Collins kussen. Hij draait zich om en dan is het even stil. Maar net als ik bijna weer in slaap val begint hij weer.

Verhuizen

Ik ben er klaar mee, dit schiet niet op zo.
Demonstratief en luidruchtig pak ik mijn deken en kussen. Ik loop naar de kamer van onze jongste pleegdochter. Collin doet heel wijs alsof hij niets hoort en slaapt verder. Ik weet zeker dat hij wakker is, want hij snurkt niet. 

Als ik eenmaal op mijn nieuwe slaapplek lig, voel ik als ik bijna in slaap val een klein kinderlijfje tegen me aan. Pleegdochter Faya knuffelt me, geeft me een kusje en zegt: “ik vind je lief.” Ik stroom over van liefde voor dit kleine meisje. Wonderlijk wat zo’n knuffel en die lieve kinderwoordjes met je doen. Alle boosheid en frustratie is verdwenen als sneeuw voor de zon. 

Spreuken 16:24: Vriendelijke woorden zijn als honing voor de ziel en als medicijn voor het lichaam.