Column van een pleegmoeder: ‘Bejaarden, pubers en pleeg­kin­de­ren – het zijn net mensen’

Mijn oma is bejaard. Daar is geen twijfel over mogelijk. Ze tikt dit jaar de honderd aan, dus bejaard is ze. Hoogbejaard. Ze woont ook in een bejaardenhuis. Met allemaal oude mensen, zegt zij. ‘Bejaarden’ noemt ze hen. Het woord bejaard roept bij mij een ook een bepaald beeld op. Kwijlende, voor zich uit starende, naar urine ruikende, oude mensen. Maar als ik naar mijn oma kijk dan zie ik daar weinig bejaard aan.

Bij ons wonen kinderen in huis die in de categorie pubers vallen. Geen twijfel over mogelijk. Ook het woord pubers roept bij mij geen positief beeld op. Pukkelige, slungelige kinderen die alleen maar aan zichzelf denken, af en toe helemaal flippen en het vooral nergens mee eens zijn. Maar als ik naar mijn eigen pubers kijk, dan zie ik daar (meestal) weinig van terug.

Nu hebben we ook drie pleegkinderen in huis wonen. Pleegkinderen die stuk voor stuk een trauma hebben. Als ik de theorieën over onze pleegkinderen moet geloven dan zal er weinig van ze terechtkomen. Zijn ze beschadigd voor het leven.

Ik zit op school bij een gesprek met de juf. De juf is verbaasd over de ontwikkeling van een van onze pleegkinderen. Ze is de afgelopen jaren zo gegroeid en zo hersteld van de verkeerde start in haar jonge leventje. Het is een sterkte, zelfverzekerde, lieve dame geworden. En dan volgen de woorden van de juf: “Ze lijkt echt net een normaal kind.”

Eenmaal thuis besef ik dat deze juf hetzelfde met het woord pleegkinderen heeft, als wat ik met het woord bejaarden en pubers heb. We hebben er een beeld bij. Een beeld dat niet positief is. Mensen gingen en gaan ervan uit dat dat beeld zichtbaar gaat worden in onze pleegkinderen.

Hoe mooi is het om dat beeld los te laten en te vertrouwen op een volmaakte en herstellende God. Die kijkt naar elk uniek persoon. Zijn plan staat vast. Van puber tot bejaarde.