Column van een pleegmoeder: ‘Gedeelde smart is halve smart, voor konijnen én voor mensen’

We zijn ons aan het verdiepen in de aanschaf van een konijn. Ik kom erachter dat er best wat mensen zijn die daar veel verstand van hebben. Deze mensen geven heel graag gevraagd of ongevraagd advies. Het allerbelangrijkste? Dat je een konijn niet alleen in hokje zet; twee is beter.

Ik kan me dat goed voorstellen als konijn. Een beetje: gedeelde smart is halve smart. Het is in de nacht niet zo eenzaam en koud, en je kunt elkaar een beetje opzoeken. Je zit samen in hetzelfde schuitje. Of in dit geval hokje.

Bij ons tegenover woont een oude man. Alleen. Een poosje geleden is zijn vrouw overleden. Hij mist haar ontzettend. Af en toe deelt hij wat met mij over het alleen voelen. Het alleen wakker worden, alleen gaan slapen, alleen gaan eten. Geen ‘gedeelde smart’ meer voor deze lieve man.

We zitten aan tafel. Aan een tafel vol met kinderen en pleegkinderen. Ineens zegt Faya met traantjes in haar ogen: “Mijn papa is vandaag niet komen spelen met mij.” Haar vader heeft de bezoekregeling voor de tweede keer afgezegd, wat maakt dat ze hem drie maanden geleden voor het laatst heeft gezien. Ze mist hem en heeft er verdriet van. Ik heb er ook verdriet van en zou ze zo graag tegen alles willen beschermen.

De gesprekken vallen stil aan tafel en ik bedenk wat ik het beste kan zeggen. Demi geeft haar en knuffel en zegt: “Ik weet hoe je je voelt, ik heb mijn papa een keer twee jaar lang niet gezien. Maar het kan altijd weer goed komen; ik zie hem nu weer.” Faya ontvangt weer hoop door deze woorden. Hoop die ik haar niet zo intens had kunnen geven.

Pleegzorg, bezoekregelingen en niet bij je ouders wonen. Met drie pleegkinderen in ons gezin is het voor iedereen eigenlijk normaal. En in sommige situaties geldt hier in ons pleeggezin ook: gedeelde smart is halve smart.