Column van een pleegmoeder: ‘Hoe vertel je een negenjarig meisje een verhaal van 18+?’

Twee jaar was ze toen ze bij ons kwam wonen. “Mijn papa en mama maakten hele erge ruzie. Ik was erg bang en daarom mag ik bij jullie wonen.” Dat was jarenlang haar verklaring van haar uithuisplaatsing. Helaas was dat maar deels waar.

“De papa en mama van Sep maken ook veel ruzie. En toch moet hij daar blijven wonen. Kan hij niet beter bij ons komen wonen?” Inmiddels is ze zeven jaar verder. Veel ouder en veel wijzer. Ze gaat steeds meer van de wereld om haar heen zien en er komen steeds meer vragen.

“We moeten haar het hele verhaal vertellen”, zeg ik ‘s avonds tegen Collin. Hij is het met me eens. Maar hoe doe je dat? We besluiten om er nog even over na te denken, ervoor te bidden en over te lezen.

 Voor je uitschuiven

En dat doe ik nog steeds, er over nadenken. Iets voor je uit schuiven heet dat. De kerst is geen goed moment. Oud en nieuw is geen goed moment. Vlak voor een bezoekregeling is geen goed moment. Elke keer is er een reden. Ik besef me diep van binnen dat hét goede moment nooit komt.

18+

Als er een leeftijd bij haar verhaal zou staan, zoals je bij films ziet, was het zeker 18+. Een jong leventje kapot gemaakt door mishandeling, verwaarlozing en ouders die drugs en alcohol gebruikten. Hoe vertel je een negenjarig meisje een verhaal van achttien jaar en ouder? Haar verhaal.

Ik denk er nog heel even over na.

* In verband met de privacy van de pleegkinderen is Amy een gefingeerde naam.