Column van een pleegmoeder: ‘Hun herinneringen van mishandeling en agressie wis ik het liefst allemaal weg’
Amy* (42) is moeder van zes kinderen; drie biologische kinderen en drie pleegkinderen. Ze schrijft regelmatig over haar gewoon bijzondere gezin.
Herinneringen. Een erg belangrijk onderwerp in ons pleeggezin. De kinderen die bij ons wonen, hebben in de eerste jaren van hun leven te maken gehad met vervelende dingen. Mishandeling, agressie, of ruzie. Als er een kindje net bij ons is en één van ons praat iets te hard, dan zie je de paniek in de oogjes. Harde geluiden, onverwacht je hand optillen… dat zorgt voor hele nare herinneringen.
Het hoort erbij en je bent veilig; dat is wat ze mogen leren
Ontzettend veel geduld en ‘gewoon’ doorgaan met iets te hard praten en onverwachte bewegingen maken maakt dat het kindje het steeds beter kan verdragen. Af en toe een beetje ruziemaken gebeurt in een gezin als je het daarna maar weer goedmaakt. Het hoort erbij en je bent veilig; dat is wat ze mogen leren.
Hoe mooi is het om te zien hoe er nu door alle drie onze pleegkinderen gestoeid wordt met de grote jongens en mijn man. Hoe ze lekker gek doen en – op zijn tijd – schreeuwen zo gewoon voor ze is. Hoe ze zelf ruziemaken en het weer goedmaken. Hoe ze fijne herinneringen maken.
Het liefst wil ik ze allemaal bij ze wegwissen, die herinneringen. Want ze zijn echt zo stom. Het hoort niet in dat jonge leventje. Maar ik kan ze alleen maar nieuwe mooie herinneringen geven. Niet zo zeer een dure vakantie of een pretpark, maar de gewone dingen. Die knuffel op de bank of dat spelletje aan de tafel of de samen gekookte maaltijd.
Ik kan ze alleen maar nieuwe mooie herinneringen geven
Ik zit bij mijn oma in het verzorgingshuis. Achtennegentig is ze. Het praten over het hier en nu lukt haar niet meer zo goed. Ze is een beetje in de war soms. Maar dan vertelt ze vol enthousiasme over haar klein en achterkleinkinderen. Haar ogen beginnen te stralen. Ze herinnert het allemaal precies. Het schommelen met ze; die onverwachte knuffel die ze kreeg. Met haar 98 jaar levenservaring zijn dit de dingen waar ze aan het einde van haar leven aan denkt en die haar zoveel vreugde schenken. Die haar een glimlach bezorgen.
Ik hoop dat ze die leeftijd halen; die lieve kinderen die hier in huis wonen. En wanneer ze terugdenken aan hun tijd hier, de herinneringen een glimlach op hun gezicht geeft.
