‘Of het ons gaat lukken om deze zomer de eerste glam­ping­gas­ten te ontvangen?’

Work-a-wayers en extra handen

“Hé Sander, hebben jullie nog belang bij work-a-wayers? Ik heb hier twee Duitse jongens die een volgend adres zoeken. Ze werken hard, zijn zeker aan te raden!” belt Sanders broer, die in Piëmont woont, eind mei. Kijk, dat moeten we hebben. We hebben de afgelopen weken af en toe besproken of we met vrijwilligers willen werken, die helpen op het land in ruil voor kost en inwoning. Spannend, want wie tref je? En het is ook intensief: je eet drie keer per dag samen en bent bijna altijd in gezelschap. Maar omdat Sanders broer ze aanraadt, durven we het aan.

En zo rijden Paul en Ben een paar dagen later in hun oude Toyota ons kasteeldorpje binnen. Ze hebben een tussenjaar genomen en zijn idolaat van Italië. Wat fijn voor Sander om extra mankracht te hebben! Deze zomer willen we de eerste glampinggasten kunnen ontvangen. Krijgen we alles op tijd af?  

Krijgen we alles op tijd af?

Die twee weken maken de mannen het plateau voor het zwembad recht. Een scheefstaand zwembad zoals vorig jaar is niets waard. Ze leggen een terras voor een zitje in de tuin aan, ruimen snoeiafval op, bikkelen het losse beton van de onderkant van het huis los waardoor een prachtige stenen muur tevoorschijn komt, tillen een boel afval naar de weg – want de tractor heeft helaas een reparatie nodig – en klieven een berg hout voor de winter.

“Italië is geweldig!” zegt Ben. Ik ben bang dat ze zich misschien vervelen hier op het platteland. Ben lacht: “Nee hoor, vanavond nemen we weer de trein naar La Spezia en gaan we uit. We hebben al een stel nieuwe vrienden ontmoet.”

Tekst gaat hieronder verder.

• Leven zonder stress én in een prachtige omgeving – Arachne woont met haar gezin in Italië

  Klik hier

Klussen, lessen en geduld

Na bijna een jaar hier wonen weten we dat veel klussen langer duren dan verwacht. “Schat, de nieuwe boiler die hebben gekocht, kan ik niet direct installeren. Ik moet in de badkamer eerst alle elektriciteitsdraden vervangen, omdat ze zwart zijn door eerdere overbelasting”, zegt Sander als ik vraag naar de vorderingen.

We leren ook dat je niet alle bergen tegelijk kunt beklimmen. Soms moet je dingen laten liggen voor later – zoals het onderhoud van de olijfgaard of bepaalde stukken tuin. Als ik met mijn moeder bel en zeg dat het me allemaal niet snel genoeg gaat, zegt ze: “Kijk naar wat er al wél is gedaan, in plaats van wat nog moet gebeuren! Pak de foto’s van het beginstadium er maar bij.” Ha, dat is waar. Ik ben zo snel geneigd te focussen op wat nog gebeuren moet, dat ik vergeet hoeveel al wél gedaan is: de gastenkamer, de (slaap)kamers, een extra badkamer, overdekte buitenkeuken en ga maar door…

Winterkou en zonnepanelen

Afgelopen winter bleek kouder dan verwacht. Hij was kort, maar de avonden en nachten waren echt koud. “Ik zie gewoon koude ademwolkjes!” riep ik half december in de woonkamer. Ons huis is jarenlang een zomerhuis geweest, en ondanks het inmiddels dikkere glas, voelen we dat. Verwarming is er niet. De stufa (houtgestookt gasfornuis) in de keuken hield de kleine keuken wel warm, maar de woonkamer niet. “Zullen we een kleine houtkachel installeren in mijn werkkamer, dan wordt dat onze woonkamer deze winter?” stelde ik voor aan Sander. “Laten we dan meteen onze slaapkamer verhuizen”, antwoordde hij. En zo sliepen we knus met zijn drieën op de kleine slaapkamer ernaast. Heet water kookten we op de stufa, zodat we in bad konden. En de kleine camperbox-zonnepanelen-set leverde onze stroom, net genoeg voor de lampen in huis. Gelukkig zijn we getraind door onze tijd in de camper!

In het vroege voorjaar heeft Sander de nieuwe zonnepanelen aangelegd. Geen klein camperpaneeltje meer, maar een flinke set met accu’s die ons écht van stroom voorziet. Vanaf dat moment kunnen we warm douchen via de boiler, kan de wasmachine aan, en draaien de zaagtafel en schuurmachine op volle toeren. “Eindelijk écht onafhankelijk! Een stap dichterbij zelfvoorzienendheid”, zegt Sander trots.

Van hertenstress tot kersenpret

Soms gaat er ook gewoon iets mis. Zoals met de moestuin: we hadden rekening gehouden met wilde zwijnen, maar niet met herten die onze courgettes, venkel, spinazie, pompoenen, komkommers en wilde bieten opaten. Schrikdraad is inmiddels geïnstalleerd, maar het kwaad was al geschied. Herten zijn welkom op ons landje, maar niet in de moestuin!

We leven met het ritme van de tuin. Druiven moeten gesnoeid, kersen en abrikozen geplukt en verwerkt. Dan laten we al het andere kluswerk uit onze handen vallen. Half juni plukken we de kersenboom leeg met mijn broer.
“Mogen we niet gewoon stoppen, liefje?” vraag ik om half 12 ‘s avonds. “Nee, nog even doorgaan!” En zo maken we tot één uur ’s nachts kersen in – pitten eruit, alles wecken. Jammie, wat een resultaat!

Vertrouwen

Vertrouwen is belangrijk. Sommige mensen emigreren met een dikke financiële buffer. Wij waagden de sprong zonder een grote spaarrekening; ons spaargeld zat in ons huis. Ik kon online blijven schrijven en Sander moest uitzoeken wat voor hem mogelijk was. Onze back-up: mocht het financieel niet direct lukken, kon Sander tijdelijk terug naar Nederland om als invalmeester aan de slag te gaan. Daarnaast vertrouwden we erop dat wonen met zo’n lap grond vanzelf nieuwe mogelijkheden zou brengen.

En dat gebeurde. Op een van de bredere terrassen tussen de wijngaard staat een oude tamme kastanje, een natuurlijke parasol met uitzicht over de vallei, olijfbomen en bergen. Die plek vroeg om een grote De Waard-tent!

Een tentplek opzetten is hier niet zomaar iets: alles is scheef en een graafmachine kan hier niet komen – dus eerst de grond egaliseren met de hand. Daarnaast kookkastjes timmeren, gezellig inrichten, schommel ophangen, vuurplekje maken.
“En hoe komen die gasten daar dan?” Sander maakt in de brandende zon een trap van 22 boomstammen. “Je houdt er een gespierde bruine torso aan over”, grap ik.

En zo ontvingen we in juli onze eerste glampinggasten uit Italië, Frankrijk en Nederland. Tevreden gaan ze uiteindelijk weer weg. Volgend jaar hopen we drie off-grid glampingparadijsjes te hebben, elk met eigen douche en toilet. Eén in de wijngaard, één in de olijfgaard en één bij de vijgenboom. Misschien komt er een pop-uprestaurantje, koken we soms samen met gasten, organiseren we workations met olijfbomen snoeien en druiven plukken… of bouwen we een boomhuis. Aan ideeën ligt het in elk geval niet.

Dankbaarheid

Ja, we missen onze vrienden en familie. Maar als ze langskomen trekken we in korte tijd veel met ze op: samen klussen, koken, uitjes ondernemen. Heel waardevol.
Daarnaast, de tijd die we samen als gezin hebben – een vrij en creatief leven, de monti e mare, het Italiaanse weer met zelfs in de winter buiten lunchen in de zon – en Zev zien genieten met een schoffel en schep in de tuin of verstopt achter een wijnrank stiekem een paar rijpe druifjes snoepend, zijn handjes vol vijgen en bramen… dát maakt ons dankbaar voor deze plek.
Een plek die we iedere dag een stukje mooier maken – en waar ons lijstje met plannen minstens zo hard groeit als de vijgen in de zomerzon!

Nieuwsgiering naar onze vorderingen of ons prachtige uitzicht? Kijk hier de laatste YouTube-video.

Tekst en foto's: Arachne Molema