Column van een pleegmoeder over bloemen in hemelse ecoline

Faya komt uit school hollen en roept over het schoolplein: “Je moet echt mee naar binnen komen mam.” Ik zoek even oogcontact met de juf. Ze knikt. Ik word meegetrokken aan mijn hand door een enthousiaste Faya.

Eenmaal binnen aangekomen leidt ze me naar een potje met blauwe ecoline. In het potje staat een witte tulp. “Over een paar nachtjes slapen wordt de tulp blauw mama! Kan je niet geloven hè!”

Een paar dagen later word ik weer meegetrokken de klas in. Ja hoor, de tulp is blauw geworden. De ecoline is helemaal opgetrokken en heeft de witte bloem blauw gemaakt.

Hemelse ecoline

Op de fiets bedenk ik dat mijn bloem in een potje hemelse ecoline staat. Vol van genade, vergeving en liefde. Rood zou een mooie kleur zijn voor de hemelse ecoline. Ik sta in dat potje en wordt steeds meer doordrenkt, net zolang totdat mijn bloem verkleurt.

Ik vind het een mooi beeld. Het doet me denken aan de pleegkinderen die bij ons komen. Als ze een bloem waren, hebben ze een andere kleur dan toen wanneer ze net bij ons kwamen. Niet wit, maar zwart of een andere sombere kleur. Gebroken door het leven. Kapot gemaakt door de situaties om hun heen.

“Kan je niet geloven hè!”

Na een paar maanden kun je het zien. Ze staan in ons bakje ecoline. Met liefde, aandacht, geduld en geborgenheid. Gooi daar een flinke dosis hemelse economie bij en die zwarte bloem wordt er één met prachtige kleuren. Zoals Faya al zei: “Kan je niet geloven hè!”

*In verband met de privacy zijn deze namen gefingeerd