Column van een pleegmoeder over de gelaagdheid van ‘thuis’: ‘Thuis bij haar echte ouders is de fijnste plek in haar gedachten’
Amy* (42) is moeder van zes kinderen; drie biologische kinderen en drie pleegkinderen. Ze schrijft regelmatig over haar gewoon bijzondere gezin.
Hoe ouder Demi wordt, hoe meer ze begrijpt. Of misschien is het: hoe meer ze de situaties die in haar leven zijn gebeurd, niet begrijpt.
Ze was twee toen ze bij ons kwam wonen. Een ontzettend lief, klein, mooi en kwetsbaar meisje. Vanaf het moment dat ze voor de deur stond met de jeugdzorgwerker denderde ze zo mijn hart in. Dit lieve kwetsbare meisje had ons nodig.
Ze kwam rechtstreeks uit een plek waar veel geweld was. Haar ouders hadden veel ruzie en er was veel agressie in huis. In haar jonge leventje had ze al veel gezien en meegemaakt. Te veel. Dingen die je als kind eigenlijk niet moet zien of moet meemaken.
Dat ze bij ons woont, is fijn en lastig te gelijk: het is niet zoals het bedoeld is
En nu woont ze bij ons. Dat is fijn en lastig tegelijk. Het is niet zoals het bedoeld is. Wij zijn nu als ouders voor haar, terwijl in de oorsprong andere mensen daarvoor bedoeld zijn. Haar echte papa en mama.
We zijn een spelletje aan het doen. Er worden allerlei vragen gesteld die je kunt beantwoorden. Demi wil ook heel graag meedoen. De vraag is: “Noem een plek waar je het het fijnst vond.” Mijn man helpt haar een beetje en zegt: “Bijvoorbeeld tijdens een vakantie of op een feestje.” Demi denkt even na en geeft dan als antwoord: “Het fijnst vond ik het bij mijn eigen papa en mama thuis.”
Voor haar eigen veiligheid is ze daar weggehaald. Maar toch is thuis samen met haar echte papa en mama de fijnste plek in haar gedachten, zoals het in de oorsprong bedoeld is.
Lees ook over:
