Wat mijn biologische kinderen leren van pleegzorg

Vaak wordt ons gevraagd wat onze eigen kinderen vinden van pleegzorg. Of het invloed op ze heeft. En eerlijk? Natuurlijk heeft het dat.

Soms komt er een kindje in huis dat veel heeft meegemaakt en boos, bang, beschadigd is. Een kindje dat veel aandacht vraagt, waardoor ik als moeder mijn aandacht moet verdelen en mijn eigen kinderen soms minder krijgen dan ze verdienen. Dat doet wat met mij, maar ook met hen.

Toch is dat niet het hele verhaal. Want er is ook zóveel moois. Lekker voetballen samen, spelletjes doen, lachen om flauwe grapjes aan tafel. Altijd leven in de brouwerij, altijd iemand in huis. Dat ís gewoon ons leven. We weten niet beter, en eigenlijk willen we het ook niet anders.

Ik hoor vaak mensen twijfelen of ze wel aan pleegzorg willen beginnen, bang dat hun eigen kinderen tekortkomen. En ja, als ik eerlijk ben, had ik ze misschien meer aandacht kunnen geven als we geen pleegkinderen hadden gehad. Maar dan hadden ze ook niet gekregen wat ze nu hebben: begrip, empathie, geduld en een groot hart voor anderen.

Laatst kreeg mijn zoon, die de pabo doet, een schrijfopdracht met de vraag: wat maakt dat jij anders voor de klas staat als meester? Hij koos ervoor om te schrijven over ons leven als pleeggezin. Toen hij zijn tekst aan mij liet lezen, was ik stil. Want in zijn woorden zag ik precies wat pleegzorg met hem gedaan heeft. Niet als last, maar als levensles. Het raakte me diep, en daarom wil ik het gedicht hier graag letterlijk delen.

Ik hoor vaak mensen twijfelen of ze wel aan pleegzorg willen beginnen, bang dat hun eigen kinderen tekortkomen.

Mijn gezin

Door mijn zoon

In één keer kom ik thuis, hoor ik zacht een ruis, daar zit ineens een broertje, verstopt voor de buis.
Diep onder zijn deken, gesloten verleden, hij kijkt angstig om zich heen, onzeker in het heden.
Bang voor geluiden, bang voor een schoen, hij weet niet hoe of wat hij moet doen.
Ik geef hem wat ruimte, ik wacht gedwee, hij weet nog niet dat dit beter is voor twee.
Een maand later, hij lacht tevreden, hij durft weer te leven.
Geen angst meer die fluistert, geen tranen die stromen, maar spel en plezier die zachtjes weer komen.
Hij ligt in mijn armen, een lach op zijn gezicht: je bent mijn broer, dit is nu mijn plicht.

Dan kom ik weer thuis, nu een zusje voor de buis, maar gebroken en niet echt blij.
Beschadigd van binnen, in vechtstand gedreven, ze kent geen liefde, geen warm zacht leven.
Geen knuffel, geen eten, geen warmte gehad, alleen maar pijn die haar hart heeft bezat.
Maar een maand later is de kou ontdooid, de vechtlust verdwenen, haar hart ongeschoeid.
De liefde vliegt rond, de knuffels zijn groot, ze bloeit als een bloem, verlost van haar nood.
Ze ligt in mijn armen, en fluistert heel trots: “Je bent mijn broer, jij bent mijn rots.”

En dan op school, voor het eerst die dag, zie ik kinderen vrezen, zonder glimlach.
Een nieuw jaar begint, een onbekend pad, weg van hun huis, van wat zekerheid had.
Ik denk aan mijn zusjes, ik denk aan mijn broertje, en weet: ook zij kwamen ooit door die poort.
Na een maand spelen ze, lachen ze luid, de angst verdwijnt, vertrouwen spruit.
Want achter elk kind schuilt een ander verhaal, daarom reageren ze soms niet normaal.
Heb geduld, luister goed en wees oprecht, dan krijgt elk kind een veilige plek.