Column Wilfred (3): Rommel

Ik kan me enorm ergeren aan rommel. Mijn vrouw gelooft me nooit als ik dat zeg. Ze roept dan meteen zinnen als: ‘Had je jouw studentenkamer moeten zien’, of ‘Nee, dán jouw werkkamer!’. Maar daar kan ik me tenminste nog fatsoenlijk voortbewegen. Terwijl: als ik mij verplaats in de woonkamer – iets waar een mens niet aan ontkomt – moet ik soms door een mijnenveld van speelgoed. Met elke stap die ik zet, schuif ik een stuk speelgoed zijwaarts. Je kunt dus gerust stellen dat ik al een tijdje schaatsend door het huis ga. Soms kan ik de neiging ternauwernood onderdrukken om m’n rug te krommen en twee armen op de rug te leggen. Er zijn zelfs dagen bij dat ik in de keuken aan mijn vrouw m’n stempelkaart laat zien en uitkijk naar het bordje Koek & Zopie.

’De rommel’ heeft een onderlinge afspraak om jou het leven zuur te maken

Als spullen niet mee willen werken, kan ik pas echt woedend worden. Dat je heel behoedzaam nog wat extra rommel op een rommelkast in je rommelschuur schuift EN DAT HET ER DAN VANAF DONDERT! OP JE HOOFD! Die dingen doen het ook expres. Dat weten weinig mensen, maar ‘de rommel’ heeft een onderlinge afspraak om jou het leven zuur te maken. Zo zijn er bij ons thuis ook rommelkasten waar je niet iets uit kunt pakken zonder dat er iets anders meekomt. Het pleurt van een haakje, glijdt van een plankje, een stapeltje van het één of ander valt om – allemaal om jóuw dag te verpesten.

Moeder

‘Wie te veel rommel heeft, gooit te weinig weg’, hoor je weleens. Daar zou ik graag mijn vrouw de schuld van geven, maar dat zou onterecht zijn. Dus kom ik uit bij de een-na-belangrijkste vrouw in mijn leven: de buurvrouw. Nee! M’n moeder, natuurlijk. Haar slogan luidt: beter mee verlegen dan om verlegen. Ofwel: wie wat bewaart, die heeft wat. Dat geldt ook voor vijftig rollen cadeaupapier, want je weet maar nooit wie er onverhoopt jarig is. Ik moet toch een tikje van die molen hebben gekregen, want ik kan ook slecht iets weggooien.

Een vale trui die al tien jaar ongebruikt in de kast ligt, maar nog precies geschikt is om mee te klussen, mocht ik daar onverhoopt opeens liefde voor ontwikkelen. En niet te vergeten die prachtige doos met kabels, waaronder drie Nokia 3310-opladers. Mogelijk blijken die op een dag opeens op wonderlijke wijze geschikt voor m’n hippe iPhone, je wéét het niet...

Flamingo

Kijk. Ik wil niet de indruk wekken dat ik thuis omkom in de rommel, maar het blijft een dagelijkse strijd, gemeente. Net als de zonde groeit de rommel vanzelf weer aan. ’s Ochtends is de trap nog leeg, rond lunchtijd moet ik als een halve flamingo over ondefinieerbare troep stappen om m’n werkkamer te bereiken.
 

Net als de zonde groeit de rommel vanzelf weer aan

Volgens opruimgoeroe Marie Kondõ moet je alles het huis uitdoen waar je geen plezier aan beleeft. Misschien moeten we dat maar ’s proberen, op het gevaar af dat binnenkort m’n hele administratie op straat ligt.

Lees ook: Wilfred over man-vrouwverschillen