Column Wilfred (6): Hormonen
Een gevaarlijke cocktail van emoties
Wilfred (37) is getrouwd, vader van twee kinderen en freelance journalist en tekstschrijver. Hij heeft zo nu en dan een moeizame relatie met vrouwen. Bijvoorbeeld als onze hormonen ons humeur aantasten.
Mannen en hun hormonen worden nogal eens in een kwaad daglicht gesteld. Alsof wij op bepaalde momenten eencelligen zijn die zich enkel door hun hormonen laten sturen. En toegegeven: als het Nederlands Elftal voetbalt, dan klopt dat beeld.
Maar zullen we het eens over vrouwen en hun hormonen hebben? Glad ijs, ik weet het, maar even doorbijten, dames. Want die hormonen van jullie, dat ís me af en toe een gevaarlijke cocktail van emoties, daar kan niet genoeg voor gewaarschuwd worden.
Hormonen maken vrouwen uiterst onbetrouwbaar, je weet eigenlijk nooit precies wie je voor je hebt. Het ene moment kun je probleemloos aangeven dat die blouse haar niet geweldig staat; op zo’n dag is ze je zelfs dankbaar voor het kledingadvies. Echter: als je dezelfde opmerking op een andere dag maakt, kun je een klap voor je harses krijgen. Joost mag weten waar het verschil ‘m in zit…
Zo was er een dag dat er met mijn vrouw geen land te bezeilen was. Die dagen bestaan, laten we dat gewoon eens naar elkaar uitspreken, dat er dagen zijn dat er met vrouwen geen land te bezeilen is.
De mijne was die dag de zorg voor de kinderen zat, het huishouden nog meer, ze wilde vaker gaan werken, haar mondhoeken stonden op tien voor half acht, haar leven was een tranendal. Inmiddels gaat er bij mij op zulke momenten een interne alarmknop af: uitkijken nu, houd je koest! Niet te veel zeggen, elk woord kan te veel zijn… Zoek gauw die fluwelen handschoentjes, zorg er desnoods voor dat je niet meer bestaat.
Maar het was al te laat. Blijkbaar had ik toch nog iets gezegd, vermoedelijk een advies dat verkeerd viel, de bom was gebarsten.
Gelukkig is er voor die momenten de zolder, mijn toevluchtsoord, mijn veilige vesting. Daar werk ik geregeld, maar we hangen er ook de was te drogen. Ik werkte wat en een half uur later kwam mijn vrouw boven. Ik verwachtte een onnavolgbaar verwijt in de trant van ‘Ik sliep vannacht weer laat, als jij de vaatwasser had uitgeruimd was dit niet gebeurd!’ Maar niets was minder waar.
Enigszins beschroomd zei ze de magische woorden: ‘Het kunnen ook de hormonen zijn’.
Nou jááá… De bomen klapten, de bergen juichten. Zo zie je maar, vrouwen, dat jullie over superpower beschikken: met een beetje zelfinzicht en relativeringsvermogen maken jullie zelfs de gevaarlijkste cocktails onschadelijk.
Geschreven door
Wilfred Hermans
