Column Wilfred (8): Ochtendrituelen

Ik ben nooit iemand geweest die ’s ochtends graag z’n bed uitkomt. Mijn vrouw wel. Die kan echt opstaan met zín in de dag. Blijkbaar ben ik geboren met twee verkeerde benen, en dan is de kans dat je met één daarvan uit bed stapt aanzienlijk.

Klieren

Het feit dat mijn oudste sinds een paar maanden naar de basisschool gaat, maakt het er allemaal niet beter op. Want opeens is er een deadline: er moet iemand op tijd ergens zijn, met een rugtasje, een bekertje, een broodtrommeltje, een gevuld maagje en een schoon gezichtje. En weinig mensen weten dat, maar er is een geheim kindergenootschap waar ze een onderlinge afspraak hebben gemaakt: hoe groter de haast van onze ouders, des te meer gaan wij lopen klieren.

Maar misschien moet ik dan eerst mijn kinderen introduceren: Mijnie (4) en Appie (2). En ja, dat zijn schuilnamen, om hen nog enige mate van privacy te geven. Beiden zijn schatten van kinderen (mede omdat ze kinderen van schatten zijn, há!), maar ’s ochtends vroeg willen ze zich nog weleens gedragen als Kaïn en Abel op hun laatste momenten. Wat dat betreft hadden ze beter Haat en Nijd kunnen heten.
 

Appie is meestal de uitdager – vermoedelijk heeft hij een verkeerd been van z’n vader geërfd. Dan trekt ‘ie een lego-bouwwerk om dat Mijnie zorgvuldig in elkaar heeft gezet, of hij trekt aan haar haren, vermoedelijk ziet ‘ie het verschil niet eens. Of hij test de vliegenmepper op haar uit. Je zou hem af en toe achter het behang plakken. Of onder het bed schuiven, maar dan gaat ‘ie ongetwijfeld mekkeren dat ‘ie het ondergeschoven kindje is, en dan krijgen we daar weer gedoe mee. 

Ik heb weleens een scheetje gelaten, het boze gezicht van mijn vrouw gezien en gauw de – overigens schone – luier van Appie de schuld gegeven

Appie is een clown, en dat brengt gelukkig ook veel plezier. Dan trekt ‘ie bijvoorbeeld aan z’n pielemuis en zegt triomfantelijk: “Kijk! Ballon!” En ze hebben het ’s morgens samen ook heus weleens leuk. Bijvoorbeeld als ze twee forse lego-bakken met donderend geraas leeggooien en de bakken op hun hoofd zetten. “Kijk! Een hoed! Wij hebben twee hoeten!” Voor mij als vader is zo’n moment – zéker als ze me gedurende de nacht al een paar keer hebben wakker gehuild – puur genieten. Al valt dat genot in het niet bij de gouden momenten dat je middenin de nacht met je brakke, blote poot op zo’n verdwaald legoblokje stapt. Meestal neurie ik dan spontaan een psalm.

Kinderen hebben ook echt wel voordelen. Ik heb weleens een scheetje gelaten, het boze gezicht van mijn vrouw gezien en gauw de – overigens schone – luier van Appie de schuld gegeven. Geen haan die daarnaar kraaide.

Kortom: kinderen testen je huwelijk, maar ze kunnen het ook redden.

Lees ook: Column Wilfred (7): Spelletjes