Coronar

Op zich logisch dat het theater op slot gaat. Een nar hoort op feesten en partijen, en daar is de tijd even niet naar. Het verschil tussen tragedie en komedie is afstand. En die wordt kleiner. Misschien zijn er nu wel Italiaanse toestanden in Nederland. Zo serieus is het dus. En dan een nar? Laat me niet lachen. Mijn provocerende optreedshirt met de tekst ‘Leer mij slechts het heden dragen’ mag aan de kleerhanger in de kast.

Ik ben naast nar ook nog docent, maar leerkrachten mogen eveneens thuisblijven. Wat doe je in tijden van corona? Ik wandel buiten met mijn kinderen en dood de tijd met spelletjes doen. Ik probeer een soort dagschema te introduceren. Het voelt als een oneigenlijke vakantie. Alsof er niets aan de hand lijkt te zijn. Ik scrol te veel door het nieuws. Een mens probeert grip te krijgen door begrip. Vanuit de gedachte dat kennis macht en controle is. Maar de kennis komt te laat vandaag. Mijn onstilbare nieuwslust is een teken aan de wand.

Ik verlies grip. Nu is het nog rustig in huis, maar wat als corona bij mij aanbelt? Het verontrust en bepaalt me bij wie ik ben: gewoon een mens – sterfelijk, klein – die in zijn verbeelding een kleine god is: vol trotse cabaretgedachten en theaterplannen die ineens in duigen vallen door een microscopisch kleine, ongrijpbare vijand.

Als ik in een filosofische bui nadenk over mijn werk, zie ik mezelf als de nar die (christelijke) hoogvliegers graag in de oren blaast dat ze sterfelijke, feilbare mensen zijn. Dat er naast alle hemelbestormerij iets bestaat als nederig realisme. Dat doe ik met een grap, een relativering. En ineens blaast corona in mijn oor. De coronar is op tour en leest me de les: op de bühne jij! Ik moet komende weken optreden als kwetsbaar mens, met mijn gezin als publiek. Dat klinkt als wrange humor. De coronar laat me niet lachen. Het is menens. Alsof hij zegt: trek je optreedshirt maar aan en ga maar eens doen wat erop staat.