Cremeren: kan dat wel?
Kan ik dan wel deelhebben aan de opstanding?
Pas geleden overleed een familielid van me. Hij werd gecremeerd. Hoe moet ik daar tegenover staan? Als ik nu zou sterven, denk ik dat ze mij ook laten cremeren. Zal ik vastleggen dat ik begraven wil worden, voor het geval ik plotseling overlijd?
Goed dat je hierover nadenkt. Je doet daarmee het zelfde als Jozef, de zoon van Jakob, van wie gezegd wordt, dat hij door het geloof de Israëlieten opdroeg wat ze met zijn lijk moesten doen (Hebreeën 11 : 22).
Geen gebod, geen verbod
Traditioneel worden christenen begraven. Het is wel belangrijk dat de kerk oog heeft voor de vragen waarmee de mensen in een bepaalde periode worstelen. De antwoorden zal ze echter niet zoeken door naar de verstandelijke argumenten van de wereld te luisteren, maar naar het getuigenis van de Bijbel.
In de Bijbel vinden we geen verbod op crematie. Wel is crematie niet gebruikelijk en eigenlijk alleen van toepassing op misdadigers
De hele mens telt bij God
Lijkverbranding speelt wel een rol bij godsdiensten, waarin het lichaam geen grote waarde heeft en min of meer gezien wordt als een stoffelijk omhulsel zonder waarde. Om de overgang naar een hogere levenssfeer te benadrukken, wordt het lichaam afgedankt en verbrand.
Maar voor God heeft, de hele mens waarde: geest, ziel en lichaam (1 Tessalonicenzen 5:23).
Zaaien
Over begraven wordt gesproken als een zaaien van het lichaam in de aarde, in de verwachting dat het eens verheerlijkt zal opstaan (1 Korintiërs 15:42,43). De gelovige zal in leven en sterven getuigenis willen geven van de hoop die in hem is. Daartoe vertrouwen we ons lichaam aan de aarde toe als een 'zaadkorrel' die reeds de vorm van de 'vrucht', het verheerlijkte lichaam, in zich draagt. Zo zijn we ook hierin navolgers van Jezus, wiens lichaam door begrafenis aan de aarde toevertrouwd en in heerlijkheid opgewekt werd.
Postuum getuigenis
Bij crematie zou ik het als een bezwaar zien, dat daardoor (een deel van) mijn getuigenis weggenomen wordt. Dat getuigenis zit 'm niet in het begraven zijn, maar in het begraven worden. Dat kun je vergelijken met een tarwekorrel die in de aarde valt en sterft - een aards lichaam dat gezaaid wordt (geen aardse as) om als een verheerlijkt lichaam te worden opgewekt.
Als we in leven en sterven willen getuigen van onze hoop, lijkt het me, dat we ook aan onze omgeving laten weten, op welke wijze we onze uitvaart willen laten geregelen.
Geen graf, wat dan?
Maar als iemand nu gecremeerd is, kan hij dan wel deel hebben aan de opstanding? Die vraag zouden we ook kunnen stellen voor iemand die bij een natuurramp is omgekomen of op zee vermist is. Er is geen graf dat open kan gaan ....
Ik denk, dat het bij de opstanding zeker geen verschil uitmaakt of men begraven, gecremeerd of voorgoed vermist is. In alle gevallen zal het lichaam tot stof vergaan. Waar het om gaat, is dat de Heer in staat is het vergane lichaam op te wekken.
