Crux: noodgedwongen thuis bij pa en moe
"Ik ben in Oekraïne nodig om de kinderen liefde en aandacht te geven"
Marianne Janse heeft er een zware dobber aan dat ze nu niet in Oekraïne kan zijn. Daar heeft ze werk te doen. Met de gehandicapte kinderen in een kindertehuis waar ze werkt. Gelukkig kan ze hier af en toe uithuilen bij iemand als vriendin Sietske, of knuffelen met haar meegebrachte huisdieren.
Want aan hond Noah en kat Joey merk je weinig. Zij hebben het noodgedwongen vertrek uit Svaliava in West-Oekraïne beter verteerd dan hun baasje. Zeker Noah, die lijkt zich om niets druk te maken, al komt dat misschien door z’n leeftijd. Hij ziet en hoort nauwelijks nog iets en sukkelt voortdurend in slaap.
Zoetermeer
Marianne trekt het verplichte verlof bij haar ouders in Zoetermeer veel minder goed. Ze is op een plek waar ze niet wil zijn. Nee, lieve familie en vrienden, dat ligt niet aan jullie. Kan zij het helpen dat haar roeping 1800 kilometer oostwaarts ligt, in een door oorlog geteisterd land? Daar, tegen de Hongaarse grens, ligt haar hart, want ze weet dat daar kinderen in een tehuis op haar liggen te wachten. Pijnlijk letterlijk. “Als ik ze geen aandacht geef, doet niemand dat!”
Heldhaftig
Dat dit nu even niet kan, vreet aan Marianne. Gelukkig maar dat Sietske (en half Zoetermeer) haar opvangt. Zonder Sietske en het hometeam sowieso geen Marianne in Oekraïne. Want eigenlijk is ze helemaal niet van het heldhaftige en avontuurlijke. “Nieuwe mensen leren kennen? Wonen op een vreemde plek? Niets voor mij!”
Hemelse roeping
Toch doet ze het en trekt ze zich sinds 2016 het lot aan van gedumpte en verwaarloosde kinderen. Dat klinkt verdraaid veel als een hemelse roeping. Hoorde ze misschien zelfs een stem uit de hemel? Niets van dat soort mirakels. “Alles viel gewoon op z’n plek toen ik daar twee weken rondkeek.” En bij terugkomst straalde ze erover. Met Sietske als getuige. Een heel andere Marianne!
Dierenarts
Want zelfs dieren in een Nederlands asiel hebben het beter dan die kinderen daar. En als iemand het kan weten, is het Marianne wel, die vóór haar Oekraïne-avontuur als dierenarts werkte. Dat dit anders moet, staat voor haar als een paal boven water. Het liefst begint ze ooit een eigen gezinshuis (“met heel veel dieren erbij”), maar eerst wil ze zo snel mogelijk terug naar Oekraïne. “Het zal mij benieuwen hoe ik ze aantref. Ik houd mijn hart een beetje vast en weet dat ik daar nodig ben om de kinderen liefde en aandacht te geven.”
Dat is de crux.
Tekst: Maarten Nota
Beeld: Ruben Timman
